güneşin sofrasında söylenen türkü

• yil 1949'di, ikinci dünya harbi henüz bitmis, dünya bir umut içindeydi.. kosmos birleşmiş, faşizmin yumrugunu ezmişti.. omuz omuzaydi dünya'nin tüm çocuklari, hiroşimada onlara ragmen.. dünyanin umudu vardi.. tüm sosyalizmin umudu vardı. halk egemenligi geliyordu, stalin büyük adamdı.. halk tek basina direnmisti, stalingrad'da, leningrad'da, kiev'de..
  
  işte o günlerde nazim içerdeydi.. bilmiyordu herşeyin iç yüzünü.. halka sıkılan mitralyozlerden, gulag takimadalarindan habersizdi.. tipki dünyanin habersiz oldugu gibi.. bir nazim içerdeydi dostlardan dünyada.. bir nazim omuz omuza veremiyordu.. işte o günlerde pablo neruda,jean paul sartre, paul robesson ve artı onbinler nazim'in güneşi tekrar görebilmesi için kampanya baslattilar.. sene 1949'du.. güneşin zapti yakindi..
  
  bu türkü, bu siir, bu nazim hikmet, bu timur selcuk öyle güzel, öyle mükemmel bir hadisedir ki anadilinin türkce olmasindan mutlu olabilir insan sırf bu yüzden.. birisi tarafından arkanın korunmasi degildir şiirde bahsedilen hadise, birisinin arkasini koruyacak olmanın güzelligidir.. tüm o dünya'nin el üstünde tuttuğu insanlarinin nazim için seferber olmasi degildir anlatılan his.. anlatilan nazim'in da onlar için aynısını yapacak olmasıdır..