bağlanmak

• hidayet karakuş 'un ilk dönem şiirlerinden..
  
  bağlanmak
  
  elleri açılmamış bir kızdın o geceyarısı eksiksiz ve tastamam
  saçların yüreğim gibi çatal-mataldı eksiksiz ve tastamam
  sinema bitmişti ışıklar bırakıp gidiyorlardı bizi tek tek
  sen gözlerinle asılıyordun ellerime dudaklarıma
  oysa ben toprağa bağlıydım eksiksiz ve tastamam
  
  sonra gerçekten toprağa ve çifte çubuğa ve emeğe ve belki acıya
  başka bağlanmak aklımın ucundan geçmezdi bir kez
  oysa inadına yeşil gözlerin vardı inadına
  ne yapabilirdim bağlanmanın başkası usuma gelmiyordu
  toprağa bağlıydım adem'den beri çok kez
  yüreğimin başka anlamı gözlerim vardı
  
  petrol koyup türkülerine çift süren adamın ıslığını koyup
  sonra elini götürüp gelecek zamanları kursun diye biletmek
  ben buğdaya, toprağa ve çift süren adamın türküsüne bağlıydım
  sen ellerini gözlerimden çekerek bekliyordun
  ışıklar koyup gidiyordu bizi tek tek
  bağlanmanın en ince ağzıydı yüreğime inen
  ko gitsin diyemedim yüreğim parçalansın istemiyordum
  çünkü toprak toprakta çiftçiler ve türküleri parçalansın istemiyordum
  
  yağmura çok kızıyorum her zaman ayrılığımıza yağdı
  ayrılığımıza içer gibi gökyüzü, ayrılığımıza sevinir gibi yağdı
  oysa biliyorum çimento gibi sert ve serin bir yağmurdu
  ellerini çekerken bile ben toprağa demire tütüne bağlıydım
  çimento gibi düşünüyorum şimdi sert ve serin
  belki sen bağlanmanın en geniş türküsüne geceledin
  
  oysa eksiksiz ve tastamam yeşildi gözlerin
  yalnız ben başka ölçülerle başka dokulara bağlıydım
  acımla örneğin tırnaklarımın kiriyle pasıla çatlağıyla
  balyozumla ya da alnı açık bir seher türküsüyle
  en kötüsü anadan doğma toprağa ellerin toprağıyla