the moor

• öncelikle sormak istiyorum; wearing my death-mask at birth nedir ulan? ulaaaaan diye böğürmek istiyorum bu soruyu sorduktan sonra. herkesin ölümü doğduğu anda yüzüne geçirdiğini sen nasıl farkettin bilmiyorum mikael, ama melinda üzerine olsun. mikael kardeşim, kaptanım, kralım. gondorrrrrrr!!!
  
  şarkının başlangıcı tam bir gizem silsilesi. gölgelerin arasından örümceklerin ağzından puslu sözler dökülürcesine ayışığı dünyayı ele geçirmişken, güneş korkudan tir tir titrerken adımlarını atar birisi eski püskü karanlık bir kasabaya. yanında sırf ay ışığını yansıtsın diye konmuş bir göl. başka bir parlaklık yok. içinden çığlıklar atarken birisi, geçmişin, 15 senenin acısını hala sırtında işkence yaraları gibi taşıyan birisi geliyor. rüzgar gibi esiyor o anda mikael. melinda için geldim derken ise sesi billurlardan billur. felsefe taşı kadar saf. altın kadar ince ve gümüş kadar sonsuz. bir ortaçağ yazıtı gibi sözler. gizli saklı her harfi yeryüzüne ilmeklenmiş. ama theeere is no forgiveneeess derken dünya daha yavaş dönüyor inanın.
  
  gerçekten de öyle. affedicilik yok. tanrıyı tanrı yapan tek şey -gerçekten varsa- bu olabilir ancak. akustik gitarlar tellerini örüyor insanın üzerine. sarıyor. mikael kanatlarını utanmadan çıkarıyor. parlatıyor. kıpkırmızı. sonra siyah. sonra altından kanatlar. tüylerini saçıyor ortaya her nefesinde. dağın ortasında bir taşa denk gelip sadece o taşın altını kaldırınca duyulan bir çığlık gibi şaşırtıyor insanı bu ses. bu seesss...
  
  hezeyana sürükleyen, adamı evrenin dışına tekmeleyen, korkutucu, naifliğin beterlik derecelerinde döndüre döndüre insanı sersemleştiren, ardından da patlar gibi söyleyen..patlama hissini duyumsuyor musunuz? she is the overdrops over the pyre derken. belki de tüm yangınlar böyle böyle sönecek.
  
  the moor opeth denen ilahi sancının en büyük ve güzel doğumlarından birisidir. face of melinda ile birlikte birer ikizdirler. siyam ikiziyken siz ayırabilirsiniz ancak onları. yüzlerinden birleşir bu şarkılar. ruhunuza azraillik ederler.