ankara

• yılmaz erdoğan şiiri..şehre anlam katar..şöyledir;
  
  ankara'ya öyle yakışırdı ki kar..
  asfaltlar ışıldar, buz tutardı resmi yalanlar...
  kimse keman çalmaz belki ama
  çok keman çalınsın balolarında diye yapılmış
  gri sisli binalar...
  alnının ortasında
  ciddi bir devlet asabiyeti.
  çok kötü günlermiş gibi en genç zamanlar,
  bu zulüm bu sevda bitmezmiş
  sevmek
  bir halkı sevmekse aşk o zaman sevmekmiş!
  biz bir şeyi delicesine severiz
  ama tanrım neyi?
  kahve önü çatlak mozaik
  bel kemiğine tehdit
  kürsüler üstünde
  çok sigara içen
  öğrenciler
  bir daha asla yaşayamayacağı
  aşkları teğet geçerken
  hep onu sevmeyenleri severek
  hep onu sevenin gözlerinden
  kalabalıklara kaçarak
  karışarak toplumcu gerçekçi yalnızlıklara,
  yüksek rakımlarda çatlamış dudaklarını
  bir izmirli güzele dayatmak varken
  hep kardeş olacak değiliz ya,
  yaşasın halkların sevgililîğî!
  soyut bir sevdaya
  beşik kertilmiş olan
  dağda çoban,
  şehirde şark çıbanı sayılan,
  fırat'ın büyük elleri
  ararat'ın kızgın yelleri
  cilo'nun derin nefesleri
  hülasa kente hukuk mukuk okumaya
  mümkünse o arada da
  memleketi kurtarmaya gelmiş
  anadolu çocukları..
  ankara' ya öyle yakışırdı ki kar
  asfaltlar ışıldar,
  buz tutardı resmi yalanlar
  belki balkona kar seyretmeye çıkar diye
  sevdiğimiz kızlar
  çok dibimiz donmuştur
  ve çoğu zaman
  bu kar mevzuu kızlara yeterince ilginç gelmemiştir
  hiçbir şey kapalı bir dükkan kadar
  hüzünlü gelmez insana ankara'da,
  yoksa bugün bir hayat
  yaşanmayacakmı duygusu çöker bütün bozkıra.
  kimse keman çalmaz belki
  belki bu fiim hiçbir zaman o kadar fiyakalı olmayacak ama
  hiçbir lahmacunda
  o okul yolundaki üçüncü sınıf lokantadakinin
  tadını vermeyecek bir daha
  çok daha iyilerini yedim sonra
  bizzat urfa'da hatta
  ama hiçbirinde
  o kadar aç oturrnadım sofraya
  ankara'ya öyle yakışırdı ki kar
  çok yabancı bir soluk duyulur bazı
  bilinmez bir dilin ıslığından
  anla ki sıkıldı bizim konsolosluklardaki konuklar
  öyle deme ankara'yı sevmeyene bir zulümdür
  bu kadar insanın neden ankara'yı bu kadar çok sevdiğini anlamadan
  ankara'da yaşamak
  yollarına hep sevdiğimiz insanların adlarını vermediler ama
  biz her duvara
  bilvesile onların adını yazarak yaşadık
  kül ve betondan mürekkep
  yaşadıkça yaşanılası gelen
  o tuhaf bozkır kokusunda.
  ankara'ya öyle yakışırdı ki kar.
  asfaltlar ışıldar...
  bir günden bir sürü gün yapan
  mesai saatlerinde hiçbir şey yapan
  hiçbir şey alıp hiçbir şey sunan
  rakıyı bol sulu içen
  dokunmasın için deği!
  çabuk bitmesin dîye devletimin tekel rakısı,
  hep kağıtlara bakarak,
  hep kağıtlardan bakarak
  hem neşet ertaş'ı hem bülent ersoy'u
  aynı anda sevmeyi başararak,
  karısının bayat ekmeklerden yaptığı tatlıyı
  çok beğenmeyerek ama
  yine de bu tasarrufunu takdir ederek
  boynu hep kıdemli bir atkının içinde saklıyken
  hep bir şeylere birilerine küsmüş gibi
  yürüyen...
  memurlar.......
  ankara'ya öyle yakışırdı ki kar..
  asfaltlar ışıldar,
  buz tutardı resmi yalanlar...
  biz, şimdi kapalı birr kuruyemişçi
  dükkanının
  -ki bütün plan kar altında
  tuzsuz ay çekirdeği çitileyip
  yanı sıra bafra içmektir-
  kötü ışıklandırılmış vitrininden
  umutsuzca içeri bakan,
  kimliği gereğinden fazla sorgulanmış,
  merhabadan çok çıkar ulan kimliğini denmiş,
  -yani sistem kendi verdiği kimliği
  zırt pırt geri istemektedir-
  doğduğu yer yüzünden
  doğuştan kavgacı zannedilen ama
  pek çoğu kavgadan nefret eden
  kavgacı esmer cesur korkak
  çoğu kürt çoğu türk çocuklardık...
  ankara'ya öyle yakışırdı ki kar....
  ha sonra belki ahmed arifin aklına
  hiçbir şairin aklına gelmeyecek
  -çünkü hiçkimse bir daha ankara' yı
  o'nun kadar sevemeyecek-
  bir şiir islenir:
  "kar altındadır varoşlar
  hasretim,nazlıdır ankara....."
  ustam yine sen bilirsin ama
  hangi aralıkta bir şair ölmüşse
  işte o,en netameli aydır bence.
  ankara'ya öyle yakışırdı ki kar...
  asfaltlar ışıldar...
  yalanlar...
  şimdi ve sonra ne zaman ankara'ya kar yağsa
  elim gönlüm, çocukluğum buz tutar.