bayram gelmiş neyime

• bayram denen günler topluluğu, uzun bir süredir pek bir şey ifade etmiyor bana. en azından dini bir şey ifade etmiyor, ki bayramı bayram yapan da bu sanırım. bu sebeple bayram hakkındaki düşüncelerim genelde ''aa, tatil mi yapıyoruz? ne güzel!''den öteye gitmiyor...du.
  
  bu defa başka.
  
  insan inanmasa da; çocukluğundan biriktirdikleri anılar gelip dürtüyormuş meğerse yakasını. etrafından gördükleri hüzünlendiriyormuş alenen. yıllardır doğru düzgün bir araya gelemeyen aile; ki anne, baba ve abiden mütevellittir; nihayet aynı şehirde toplandıklarında ve ben yine muhtelif sebeplerden aralarında olamadığımda, çok pis koyuyormuş. ulan, kedim bile orada ya!...mahallenin bebeleri kapıyı çalar diye migros'tan salak bir kutu çikolata alırken ''gelmezlerse oturur kendim yerim. eheh!'' derken bile gülümsetemiyormuş yine de. canım da istemiyor zaten...babamın telefonda ''kızım; ben seni çok özledim. paran yoksa para göndereyim. yeter ki gel.'' demesi yetiyormuş sokağın ortasında ağlamaya. ah be baba! kıçı kırık bir uçak bileti parasını mı esirgeyeceğim sizden?! gelemiyorum işte...canımın ciğerimin msn'de ''beni seviyor musun hala?'' demesi tuz biber oluyormuş üzerine. sevmek ne kelime? bu ağzına sıçtığımın memleketinde senin gibi başka bir dost bulamadım ki ben.
  
  insanın elini öpecek bir babası, sarılacak bir annesi, sırtını yaslayacak bir abisi, dertleşecek bir dostu yoksa yanında; bayram bir halt ifade etmiyormuş. elinde salak bir kutu çikolatayla öylece kalakalıyormuş. normalde yalnızlığa karşı elli bin tane panzehir geliştirmişken yıllar içinde, kendini bu defa teslim ediyormuş.
  
  bayram gelmiş neyime...ymiş.