kum ve köpük

• diyor ki;
  ben hakikati bilmiyorum.ama cehaletimin önünde tevazuyla eğiliyorum.övüncümde bundandır,kazancım da.
  
  ekliyor;
  hiçbir zaman ikinci benliğimle tam olarak uyuşamadım.bana öyle geliyor ki varlık probleminin sırrı,ikimizin arasında bir yerde.
  
  hem de durmadan ekliyor;
  erkeğin eli kadının eline dokunduğunda ikisi birlikte sonsuzluğun yüreğine dokunurlar.
  
  bana ne zor şeyler söylüyor;
  saf bir ayna olarak senin önünde durduğumda,uzun süre içime baktın ve kendi yansımanı gördün.
  sonra bana ,"seni seviyorum"dedin.oysa sen,benim içimdeki kendini sevdin.
  
  ve durmuyor;
  belirli ölçü ve ağırlık kavramlarımız olmasaydı,güneşin önünde olduğu gibi,ateş böceğinin önünde de hayranlık duyardık.
  
  ve anlatıyor;
  insanların cenaze töreni,belki de meleklerin düğünüdür.
  
  asla durmuyor;
  veriyor,ama verirken verdiğin kimsenin utancını görmemek için yüzünü çeviriyorsan,o zaman gerçekten merhametlisindir.
  öyle şeyler diyor ki bana fazla,bana ağır:
  konuğumu eşikte durdurup dedim ki,"lütfen ayağını içeri girerken silme,dışarı çıkarken silersin"
  
  ve ağlıyordum;
  cennet hep orada duruyor,şu kapının ardında,hemen yandaki odada;ama ben kapının anahtarını yitirdim.
  belki de yitirmedim,sadece farklı bir yere koydum.
  
  inanamıyordum;
  kuş tüyünde uyuyanların gördükleri düşlerin toprak üstünde uyuyanların düşlerinden daha güzel olmadığını bildiğim halde,hayatın adaletine olan inancım nasıl azalır.
  
  ve ona hakverdim;
  bugüne kadar,"sen kimsin?"diye sorana ne cevap vereceğimi bilemedim.
  çünkü bu bendim....