sükut

• sin-kef-vav-te ile yazılan sükut susmak anlamına gelir.
  sin-kaf-vav-tı ile yazılan sükut ise kırılmak anlamına gelir.
  
  türkçe yazımda bu ikisi arasında fark yaratmak zordur.
  
  bazı müellifler ilkini sükut ikincisini sukut yazarak ayırırlar. oysa her ikisinde de sin'den sonra gelen ötre söz konusu olduğu için ya ikisinin de u ya da ikisinin de ü harfiyle yazılması gerekir. yani bu kelimelerin ilk ünlü harfi fark yaratmaz.
  
  ikinci sesli harf ise û ile de yazılan vav yani uzun u sesidir. kelimelerin her ikisinde de u sesi uzun olduğu için bu da bir fark yaratmaz. ancak birinde uzun u sesi kef öbüründe ise kaf'tan sonra gelmektedir. kaf'tan sonraki ötrenin u kef'ten sonraki ötrenin ü harfiyle yazılması geleneği vardır ancak bu gelenek uzun u harfine uygulanmaz. hele ki harfe boyu uzasın diye şapka konursa zaten u ile ü arasında bir fark kalmaz. uzun u harfi "uv" diye yazılsaydı belki "sükuvt" ve "süküvt" yazımlarıyla bir ayrım yapılabilirdi ama bunun hiçbir emsali yoktur.
  
  belirtmek gerekir ki harfi uzun okutan şapka işaretinin yarattığı karışıklık yetmezmiş gibi bir de harfin ince sessizden sonra geldiğini yani ince okunacağını göstermek için şapka koyanlar vardır. onlara göre de kaf'la yazılan sukut kef'le yazılan sukût^* diye yazılır. ancak şapkanın işlevinin sesli harfi inceltmek mi yoksa uzatmak mı olduğunun belirsizliği bunun mükemmel bir çözüm olmasının önünde bir engeldir.
  
  çıkmayan candan umudu kesmeyerek son harflere bakalım: biri te öbürü tı ile bitiyor. yani birinden sonra gelen sesli harf ince öbüründen sonra gelen sesli harf kalın olacaktır. dolayısıyla belki şöyle bir ayrım yapılabilir:
  
  "sanığın sükutü ikrardandır"
  "hayallerinin sükutundan ben sorumlu değilim" gibi...
  
  ek: türkçedeki büyük ünlü uyumunu da gözeterek bu kelimelerden kef ve te ile yazılanı sükût, kaf ve tı ile yazılanı ise sukut diye yazmak kelimelerin arapça aslına sadık olma iddiasında olmasa da bunları türkçe birer kelime olarak ayırmakta büyük ünlü uyumu gibi makul gerekçesi olan bir ayrımdır.