yelda karataş

• sohbetine ve yüreğine düşülesi gönül insanı, şiir sağanağı...
  
  tenis
  
  teni, tenlere takılı kaldı adam’ın.
  ve yüzyıllık yalnızlığa, utanca mahkum edildi.
  üstelik doğurgan da değildi.
  oysa doğurmak doğasında vardı kadın’ın,
  aşk gibi.
  sonunda tenini ümit burnu’nu dönünce
  neyle karşılaşacağını bilmeyen,
  yüreğini yalnızlıklarla büyütüp solduran
  ve her zaferden yenilgiyle ç›kan
  umutsuz korsanlara teslim etti.
  
  tenini en gizli şifrelerle süsledi,
  içindekiler anlatılanlardan daha az gizemli olsun diye...
  ama eli, beli ve dili tenini bağışlamadılar.
  
  o da aşka sığındı.
  en büyük bağışlayandı aşk. yargıcı ve yargılayanı
  yoktu.
  korkusuzca aşkını gösterdi, teninde yatan aşkı.
  adam tenine dokundu. mavi buz gibi ışıdı elleri.
  gözlüklerini taktı kadın.
  adam’ın tenini çarşaf gibi altına serdi.
  
  yelda karataş
  
  ürperme, 1996
  
  hüzün suretleri,
  telos yayınları (toplu şiirler),2008