sahibini arayan mektuplar

• sahiplenilmeyeceği bilindiğinden anlamsızlaşıncaya kadar saklananlardır...
  
  "yıllarca bıkmadan emek emek yazdım sana, içimden bütün taşanları. günlük konuşmalar, koşuşturmalarlaa bölünerek kaybolmasın diye bıkmadan yazdım. kimi sende, bir kısmını atmaya kıyamamışım hala bende bir yerlerde -arada bir bahar temizliğinde geçerler elime. düşündüğün gibi bırakmadım da aslında, sadece şekli değişti mektupların; sadece sen görmedin, okumadın. ismini şimdilerde koysam da o vakitler farkına varmamışım benim satırlarımın sende karşılığının^*, sonra da bıraktım...
  çok zaman geçmiş, yazmaktan vazgeçmesem de yollama cesareti başka bir şeymiş; gecenin bir köründe sayıkladıklarının altındaki "gönder" tuşuna basmak. senin cevaplarını beklemeyi bile çok görmüşüm kendime, tam veda zamanları 'sadece oku' diye tutuşturmuşum eline. yıllar sonra gönderebildiğim mektubun ilk ve son cümlesi aynıydı; `bir yorum ya da cevap değil beklediğim, yalnızca oku istedim`...
  okundu... meğer cevaplar kelimelerle şart değilmiş... sonunda anladım; benim sana mektuplarım aslında hep sahipsiz kalmış..."