istanbul'dan mektup

• canim
  uzandigin yerde yaziyorum
  yorgunum pek
  aynada yüzümü gördüm adeta yesil
  havalar soguk yaz gelmeyecek
  haftada otuz liralik odun lazim
  basa cikalir gibi degil
  sofada demin is görürken battaniyemi aldim sirtima
  camlar cerceveler kirik
  kapilar kapanmıyor
  burda barinmamiz imkansiz artık
  tasinmali
  ev yikilacak üstümüze
  kiralar da pahali mi pahali
  
  sana bunlari ne diye anlatırım
  üzüleceksin
  derdimi kime dökeyim
  kusura bakma
  ısınsa iyice ısınsa ortalık ama
  hele geceler
  bıktım usandım üşümekten
  rüyalarımda afrikaya gidiyorum
  cezayirdeydim bir sefer
  sıcaktı
  alnımı bir kurşun deldi
  bütün kanım aktı ama ölmedim
  bana bir hal geldi
  cok ihtiyarladigimi hissediyorum
  halbuki biliyorsun
  henüz kırkıma basmadım.
  cok ihtiyarladigimi hissediyorum söylüyorum da
  söyleyince de kızıyorlar konferans dinliyorum herkesten
  her neyse
  bu bahsi kapat
  
  paraguay halk türkülerini caldi radyo
  bunlar dikenli bir yapragin üzerine
  askla günesle insan teriyle yazilmis
  aci da umutlu da
  bayildim paraguay türkülerine
  
  adviyeden mektup aldım
  beni cok göresi gelmis
  beni hic unutamiyormus
  sastim da kaldim
  yillardir
  sen memleketten gittin gideli
  ne kapımı caldı
  ne bir haber yolladı hatta
  hatta sokakta karsilastik bir bayram sabahı
  basini cevirip gecti
  en yakın arkadastık
  ama arkadaslık agaca benzer
  kurudu mu yesermez artık
  
  ben cevap yazmadım
  neye yarar
  evime bile gelse simdi söyleyecek lakırdım yok
  düsmanlıgım da yok elbet
  otursun güle güle
  zengin bir koca bulmus
  hastalıklı biseymis adam manyagin biri
  halbuki adviye ne canlı kadındı
  gidip baktım oglumuza
  pembe kumral uyuyor mışıl mışıl
  yorganı acılmıs örttüm
  bir kara haber de verdi bu akşam radyo
  irene joliot curie ölmüş
  daha gençti
  yıllar var
  bir kitap okudumdu
  ölenin anası üstüne yazılmış
  bir yerinde iki kız çocuğundan bahseder
  satırlar gözümün önüne geldi
  sarışın iki yunan heykeli gibi der
  işte bu çocuklardan biri öldü
  bilmem ki nasıl anlatsam
  büyük bilgin
  büyük adam
  ama şimdi lösemiden ölen o sarışın kız çocuğu da
  bu ölüm bana çok dokundu
  irene joliot curie için ağladım bu akşam
  
  ne tuhaf
  irene deselerdi irene
  öldüğün zaman deselerdi
  istanbullu bir kadın hem de hiç tanımadığın
  ağlayacak arkandan deselerdi şaşardı
  
  kocası geldi aklıma
  bir mektup yazsam başsağlığı dilesem diye düşündüm
  adresini bilmiyorum ama
  paris frederic joliot curie desem gider miydi
  
  bir de fransız yazarı öldü
  gazetede okudum
  adını bile duymamışındır
  cok ihtiyardı zaten
  üstelik de egoist sinik cenabet herifin biri
  herseye alay etmis ömrü boyunca
  hicbirseyi hic kimseyi sevmemis
  bir köpeklerle kedileri
  ama yalnız kendininkileri
  mülakat vermis ölmeden bir kac gün önce
  ölümü alaya alıyor aklınca
  ama belli dehsetli de korkuyor
  resmi de var
  büyük annemizi erkek yap
  tepesine bir takke koy, iste herif
  korkunc bir yalnızlık içinde sıska bir ihtiyar
  ona da acıdım
  belki büyük annemize benzediginden
  belki de yalnızlıgına
  ...
  sana bir müjdem var
  okumayı öğreniyor tembel oglun
  ebeyi söktü kereta
  tut kos kitap kalem canta
  mükemmel degil mi
  her harfi biseye benzetiyor
  a bir evmis
  b göbekli bir adam
  t bir keser
  ödüm kopuyor diye tembel olacak diye
  hep ona is yaptırmak istiyorum
  kız olsaydı kolaydı
  kadınların her yasta her is gelir elinden
  ama bes yasında bir oglan ne is becerebilir
  ah bir ısınsa havalar
  ısınacak
  uzadıkca uzadı mektubum
  kendine iyi bak
  bana hemen cevap ver
  beni unutma
  bana hemen cevap ver
  akıllıdır münevver
  nasıolsa ne yapıp eder falan filan diye kendini avutma
  sensiz perisanım
  beni unutma
  kendine iyi bak
  gözlerinden öperim canım
  güzel geceler
  kendine iyi bak
  bana hemen cevap ver
  dertlerimi aklında tutma, unut
  beni unutma
  
  nazım hikmet.