engin çeber

• tanımıyorum onu,
  
  milyonlarca gazete küpüründen biri
  
  birkaç saniye göz göze kalmanın dışında
  
  tanımıyorum engin çeber’i,
  
  aynı hüzünlü saniyeyi
  
  maske maske dolaştırıyoruz ölülerin yüzünde
  
  adı ergin miydi acaba? “c”yle mi başlar yoksa soyadı?
  
  ölüme ne zaman alıştık böyle,
  
  yaşam ne zamandır
  
  bir yabancı dilde aranan tanıdık sözcük?
  
  sormadım engin çeber kimdir, merak bile etmedim…
  
  bu olsun benim de suçum
  
  herkesin payına düşecekse
  
  günahların ortak yumağından birer parça
  
  bu olsun
  
  eğer kurulu bir saat gibi vahşeti vurup duruyorsa yalan
  
  o kendimden bile gizli bin başlı ejder
  
  o törensel hiçlik, avuntu şurubu
  
  duasına çıktığımız o yağmur karası,
  
  unutkanlık bulutu o
  
  aklımın kuklacısı, gardiyanı kalbimin,
  
  damarda akan renk
  
  sonbahar kokusunda taşıdığım o yalan;
  
  üzerine bastığım yalanlardan toprak parçası
  
  o çok sevdiğimiz kara ve gri topraksa
  
  suçuma ortak etmeliyim herkesi.
  
  kimdi engin çeber, tanımıyoruz.
  
  doğdu, büyüdü ve…
  
  okuyup geçtiğimiz haber yazılmadan az evvel
  
  hastanede bilincini yitirmek üzereyken
  
  ve ondan önce metris’te hücrede,
  
  sarıyer emniyeti ve istinye karakolu’nda
  
  ve caddede itişirken polisle
  
  -ve belki kıyıda börek yedikten hemen sonra-
  
  dünyaya son bakışına inen bir merdivende
  
  yapayalnız kaldı.
  
  ve eminim ölmekten değil
  
  neden öldüğünün anlaşılmamasından korktu
  
  bu örttü devrimin uykusuz gecesini gözlerinde
  
  yarıda kaldı tarihte okuduğu o serüven
  
  bu yalnızlık engin çeber’in değil
  
  bizim yalnızlığımız
  
  ve kalbimin esareti, o da hepimizin.
  
  müşahade koğuşunda ıslatıldıktan sonra
  
  bedenine inerken sopalar ve kapı açma demirleri,
  
  mahkumların küçümseyen bakışı altında,
  
  jandarmanın aptal hıncı,
  
  sinsi elleri polisin, doktorun ihaneti, umarsızlığı gardiyanın
  
  hücrenin soğuk, hastanenin beyaz duvarlarına dokundukça
  
  ve anıları birden doluşup
  
  birden kaybolduklarında
  
  anladı mı acaba öleceğini?
  
  kalbinin son çıkardığı sesi duyabilsem
  
  son baktığın eşyaya dokunup, son sözcüklerini bilsem
  
  ya da ne zaman güldüğünü en son?
  
  -arkadaşların güleçti diyor-
  
  şapkan ne zaman düştü başından?
  
  hapishane girişinde çekilen resimde başın açık
  
  -oysa hiç çıkarmazmışsın-
  
  ve ne düşündün en son, eski sevgilileri mi?
  
  baban için mi endişelendin kendini unutup
  
  gidip arife günü gelecekmişsin –öyle diyor baban-
  
  yoksa “bir çıksam şuradan” diye iç mi geçirdin?
  
  -hayat doluydu diyorlar senin için-
  
  tanımıyorum ki seni engin, öyle miydin,
  
  seviyor muydun o kadar yaşamayı?
  
  yine de göze aldın demek, -öyle demişsin-
  
  yoksa bir gazete küpüründe bu kadar üzemezdi bizi
  
  bu tanımlayamadığım koca boşluk
  
  senin önümüze bıraktığın,
  
  kedere, küfürler arasına açtığın
  
  sevgiye, sözlere, kızmızı karanfillere
  
  kırmızı karanfilden tabutunu taşıyan onlarca ele
  
  onlarca elin sıcaklığına rağmen
  
  ısınmayan bedeninden kalan bu güzelim boşluk
  
  çekmezdi içine bizi
  
  hayat doluydun, kesinlikle
  
  -bunu demeselerdi de bilirdik-
  
  birazdan dolaptan bir şapka çıkaracağım
  
  şapkasız çektikleri son fotoğrafın önümde
  
  acaba ona benzer bir şey miydi taktığın?
  
  bak işte, yine de tanımıyoruz hâlâ seni
  
  seni ve engin çeber’in
  
  unutulacak ölümünü
  engin çeber in unutulacak ölümü
  (bkz: efe duyan)