elsiane

• bir albümün açılış şarkısı vurucuysa, vurulduğunuz noktada kalabiliyorsunuz. zihninizden, kulaklarınızdan ve vurulduğunuz yaradan müzik içeri doğru akıyor. şimdi bu iyi mi kötü mü bilemedim(yazdıkça anlamayı planlıyorum). vaporous gerçekten insanı loopa alıyor ve daha ileri gitmeyi zorlaştırdıkça zorlaştırıyor. vokal bir yerlerden tanıdık, müzik bir yerlerden tanıdık, melodi bir yerlerden tanıdık derken şarkının ortasına kendinizi kemanın içinde buluyorsunuz ve repeat butonuna,tuşuna,harfine,her neyle kısayollanmışsa ona tıklıyorsunuz. vaporous ile yaşanan deneyim ilk kez tanışılmış bir güzelliğin sizi çeken bir çok cazibeyi barındırıyor olması gibi eşsiz. ardıardına dinleyişler büyüyü bozmuyor ve huzurlu bir uyku modu yaratıyor. bu uzun tripten uyanınca da albümün gerisini keşfediyor ve mutlu oluyor insan. yazının içerisinde anladım ki ilk şarkının çarpıcılığı gerçekten güzel bir keyif yaşatıyor. [eğer albüm hybrid gibi bütünüyle güzelse.]