ankara'da yalnız olmak

• iğrençtir.
  
  yalnızlıktan boğulur, evden dışarı atar insan kendini, bildik bi semtin ezbere rotasını takip eder, önceden çok sevdiği, artık alıştığı ve sevgisini göstermeye gerek duymadığı sokaklarda yürür, sıkılır.
  gezinmeyi sevdiği kitapçılara girer, bakmayı sevdiği kitaplara ve cdlere bakar, sıkılır, çıkar. kahvesini sevdiği bi yerde oturur, insanları seyreder, insanlardan, mekandan sıkılır, kalkar.
  vitrinlere bakar, sinemalara göz atar, karanlık salonda yalnız başına izlediği filmleri düşünür, içi sıkılır.
  bir bilemedin iki saatte baştan sona dolanır sevdiği muhitleri. sonra soğuğa, başka şehirlere taşınan arkadaşlarına/sevgililerine, sevmediği işine içerlemeye başlar, gelmeyen otobüse sinirlenerek devam eder, geri dönüp geldiği evinin yanmayan kaloriferlerine söverek battaniyesinin sıcak sevgisine sırnaşır.
  bi öpücükle uyandırılmak hayaliyle yüz yıllık uykusuna yatar, uyur.
  
  iğrençtir.