ünlü olmak

• güzel şey. 6 yaşımdan beri uzaktan tanıdıklarım filan ünlü oluyor. fakat bir yandan da olmuyorlar. işte yaman bir çelişki. öyleyse çözelim.
  
  insan televizyonda filan tanıdık tunuduk görünce mantığını yitirebiliyor, objektif olamıyor. örnekleyeyim:
  
  - oha lan bu osman değil mi?
  - hasiktir, ahhaha, figüran olmuş
  - ahahhahh
  - abi bu çocuk bayağı kovalıyordu zaten bu işleri
  - ahahah
  - tavırlara bak, hahahah
  
  (10 saniye sonra)
  
  - osman yürür ya artık buradan
  - evet bence de, fena iş çıkarmamış, yıldızı parlayabilir
  
  yolun açık olsun osman... osman kimdir amına koyim? 7 saniye ekranda gözüktü. ne olarak gözüktü? dizide figüranlık yapmış. neden yapmış? paraya mı ihtiyacı varmış? ünlü mü olmak istiyor? - hayır, ben hep oyuncu olmak istemişimdir, müsamerelerde rol alırdım, kardeşimle eşek kılığına girip annemleri güldürürmüşüm daima, hayat tiyatro benzeri bir şey ama roller biçilmiş bence.
  
  *
  
  örnekledim. durum genel olarak böyle, tanıdığımız insanları televizyonda görünce sanki hemen dünyanın en ünlü oyuncusu, yorumcusu, şarkıcısı olacaklarmış gibi geliyor. nedeni bazen wishful thinking de olabilir, bilemicem. halbuki kimler geldi kimler geçti. hep hezimet. hayat işte...