bir dost

• saate bakmaksizin kapisini çalabilecegi
  bir dostu olmali insanin...
  'nereden çiktin bu vakitte' dememeli,
  bir gece yarisi telasla yataktan firladiginda;
  gözünün dilini bilmeli; dinlemeli sormadan,
  söylemeden anlamali...
  arka bahçede varligini sezdirmeden,
  mütemadiyen dikilen vefali bir agaç gibi
  köklenmeli hayatinda;
  sen, her daim onun orada durdugunu hissetmelisin.
  ıhtiyaç duydugunda gidip
  müsfik gövdesine yaslanabilmeli,
  kovuklarina saklanabilmelisin.
  kucaklamali seni güvenli kollari,
  dallari bitkin basina omuz,
  yapraklari kanayan ruhuna merhem olmali...
  en mahrem sirlarini verebilmeli,
  en derin yaralarini açip gösterebilmelisin;
  gölgesinde serinlemelisin sorgusuz sualsiz...
  onca dalkavuk arasinda bir tek o,
  sözünü egip bükmeden söylemeli,
  yanlis anlasilmayacagini bilmeli.
  alikslandiginda degil sadece,
  asil yuhalandiginda yaninda durup koluna girebilmeli.
  övmeli alem içinde, basbasayken sövmeli
  ve sen öyle güvenmelisin ki ona,
  övdügünde de sövdügünde de bunun iyilikten oldugunu bilmelisin.
  teklifsiz kefili olmali hatalarinin; günahlarinin yegane sahidi...
  seni senden iyi bilen, sana senden çok güvenen bir sirdas..
  gözbebekleri bulutlandiginda,
  yaklasan firtinayi sezebilmelisin.
  ve sen agladiginda onun gözlerinden gelmeli yas...
  
  yillarca ayni ip üstünde çalismis,
  cesaretle ihanet arasinda gidip gelen
  bir salincagin sinavinda birbiriyle kaynasmis
  iki trapezci gibi güvenle kenetlenmeli elleri...
  'parkurun bütün zorluklarina ragmen dostlugumuzu koruyabildik, acilari
  birlikte gögüsleyebildik ya;
  yenildik sayilmayiz' diyebilmeli...
  ıssizligin, yalnizligin en koyulastigi anda,
  küçücük bir kagida yazdigimiz
  kisa ama ümitvar bir yaziyi
  yürege benzer bir tasa baglayip
  birbirimizin camindan içeri atabilmeliyiz
  
  can dündar