the blues and the abstract truth

• oliver nelson'ın kırk üç yıllık hayatında yapıp yapabileceği en büyük eser; hiç şüphesiz creed taylor'ın zirveye oynadığı yıllarda^* impulse records'un -ve caz tarihinin- sağlam albümlerinden hard/post bop keyfi. (burada açmak lazım, blues'dan kopamayan hard bop'ın üzerine progresif post-bop sosu bana kalırsa modern caza adım adım ilerleyişi simgeliyor. bu nedenle her iki türü de^** barındırdığını söylersek yalan olmaz.)
  
  öncelikle kadrosuyla "bambaşka" bir albüm the blues and the abstract truth. alto/tenor saksofoncu oliver nelson'ın yanında efsaneler efsanesi kontrbasçı paul chambers ve cool jazz'in melankolik piyano virtüözü bill evans'ın varlığı yeter diyeceğim, ancak avant-garde tanrısı eric dolphy, tüm zamanların en iyi trompetçilerinden freddie hubbard, bariton saksofoncu george barrow ve altmışların sağlam bateristlerinden roy haynes ile birlikte kind of blue tadında bir albüm olmuş, hatta bir başka ^*kind of blue yarattığını söylersek yalan olmaz. kanımca virtüözlerin bireysel başarılarının yanında tamamen ayrı ekollerden ilerlemeleri albümün bu denli leziz olmasını kanıtlar nitelikte. paul chambers ve bill evans ne kadar melankolikse hub ve nelson o denli hard-bop savunucusu, üstelik yanlarında harmony ve chord kavramlarından pek de memnun olmayan eric dolphy var. kısacası, ayrı yollarda ilerlemiş büyük ustaların birleşiminden doğan kutsal müzik odayı doldurduğunda mutlu olmamak elde değil.
  
  birbirinden güzel parçaların bulunduğu -evet, içinde kötü parça olmayan albümlerden biri bu- the blues and the abstract truth'ın -oliver nelson'ın besteciliğini tescilleyen- tracklisti şöyle;
  
  1. stolen moments^* (çoğu cazcı yorumlamıştır.)
  2. hoe-down^**
  3. cascades^*
  4. yearnin'^*
  5. butch and butch
  6. teenie's blues