bir şehirden ayrılmak

• geldiğimde hayal kırıklığımı gizleyememiştim..beklentilerim gerçekliğini gölgede bırakmıştı uzunca bir süre..hiçbir zaman burada ne işim var demedim ama hani görür görmez de aşık olmamıştım.. güzel değildi hatta yer yer çirkindi bile..hayaller ülkesinin en çirkin şehri olmaya adaydı..ah şu internet fotoğrafları ne kadar da kandırıkçıydı..
  
  ne zaman ki beklentilerin ötesindeki gerçekliğiyle yüzleşip başka bir gözle bakmaya başladım, insanlarından çok şehrin kendisine adadım kendimi o zaman bir açılıp saçıldı ne kadar işvesi varsa seriverdi önüme..birkaç aylık geliş (ki o şehir de o kadar kalınır mı diyenlerden biriydim) neredeyse bir sene oluverdi..ben anlattım o dinledi, o anlattı ben dinledim..denize sırtını dönmüştü bir kere ama güneşi uğurlamayı öğrendi geç de olsa.. bir şehirde yapayalnızken bile asla yalnız olunmayacağını öğretti bana..gözümün gördüğünün ötesindeki güzellikleri çekip çıkartmayı, küçük detayların büyüleyici dünyasında keyfe dalmayı,tesadüflerin cilvelerini ve zamanlamasındaki akıl almaz kusursuzluğunu da..
  
  ayrılasım var başka şehirlerde bekleyenlerim var demiştim hani şu denize bakan falezin tepesinde..burayı da yaşadım şimdi yeni yerlere hazırım derken kendimi kandırdığımı farkediyorum bu şehirdeki son birkaç saatimde bugün..gitme kal da diyemezdi, kalacağımı bildiği halde..ayrılmam lazımdı en azından bir süreliğine.. üzerimdeki ağırlık sadece 1-2 kitap kadar artan çantadan o denli ağırlaşacak değildi yanıma yolluk niyetine onca anı yüklemiş bu şehir..taşıyamayacağım dedim..ses çıkarmadı..saatlerce gezip her köşesine birer veda bakışı bıraktıktan sonra oturdum ilk kez cilveleştiğimiz parkına.. uzun uzun ağladım..gelip geçenler anlayamadılar neden bir türlü susamadığımı..tıpkı anlayamadıkları gibi neden bir çölde, bu öğlen, durduk yere yağmur yağdığını..