orphan

• evdeki düşman adıyla gösterime giren korku filmi. yönetmenliğini jaume collet-serra yapmış. filmin müzikleri; john ottman'a ait. oyuncularsa; vera farmiga, peter sarsgaard, ısabelle fuhrman, cch pounder, jimmy bennett, margo martindale ve karel roden.
  
  ödlek bir insan olduğum için almış olduğum korku filmi seyretmeme kararını, alçak arkadaşlarımın "biletler mavi fil'e valla." yalanıyla deldim, delmez olaydım. korku filmi severleri tatmin etmeyecek olsa da ben, ciddi anlamda, tam üç defa gerilerek oturduğum koltuktan havaya fırladım.
  
  --- spoiler ---
  onun dışında oyunculuklar iyi, iki çocuk oyuncu şeker mi şeker. senaryoda da yer yer açıklıklar. misal; max'in neden sağır olduğu flashback'lerle anlatılsa, annenin alkolik olma sebebi ve üçüncü çocuğunun ölümünün, kocasının kendisini aldatmasının kronolojisi verilse film çok daha net olabilir. ayrıca bariz bir şekilde the good son'dan etkilenilmiş, evlatlık kız esther'in "anne, ölmeme izin verme" dediği final sahnesi bile buradan aparılmış. ayıp olmuş.
  
  gözyaşları içerisinde hissettiklerini anlatan eşini duygu sömürüsü yapmakla suçlayan john ağabeyimizin, eşinin sözüne itimat etmeyip hakkın rahmetine kavuşmasına üzülmedim. azıcık akıllı olsaydı. daniel en yüreklileri çıktı, bravo. ayrıca kate'in, olayları anlamayı reddeden kocasına "senin için noktaları birleştirmekten yoruldum!" demesi de tokat niteliğinde bir sözdü; ama john abimiz anlamadı. ve filmin final sözü yine kate'den :
  
  -i'm not your fucking mother!
  --- spoiler ---
  
  tavsiye eder miyim? sanmam. benim vaktim boldu, bir de oyuna getirildim. o yüzden seyrettim.
  
  (bkz: korkudan uyuyamamak)