don mccullin

• dunyanin dort bir yaninda savaslari, gocleri, aci ceken insanlari fotograflamis ingiliz fotografcisi. fotograflari cok ama cok carpicidir.
  
  belgesel fotografcilar kimi zaman kendilerini icinde bulunduklari kotu durumlardan soyutlayip sadece islerine odaklanabilirler. bu davranisin onlarin ruh sagligina olan yarari yadsinamaz, ama bu soyutlama isinde fazla basarili olanlardan gicik kapmak da insani bir durumdur: "evet, sen orda olmasan da o olaylar olacakti, ama bu kadar mi rahat olunur kardesim?" diye sormaya meyledebilir insan.
  
  don mccullin'in cesitli roportajlarda soyledikleri onun *hic* rahat olmadigini, hatta gorduklerinin ona hayati boyunca aci cektirecek sekilde kafasina kazindigini gosteriyor. boyle hassas bir kisilige sahip olup yine de (belki de bu yuzden) yillarca oyle ortamlarda bulunup oyle fotograflar cekmek, insanda saygi uyandiran bir secimdir. kendimizi boylesine adayamayacak olsak da, don mccullin ve benzeri insanlarin yaptiklarina bakip kendi yapabilecegimiz seyler hakkinda dusunmek, bu insanlarin emeklerinin ise yaramasina katkida bulunacaktir (bkz: percolation).