vatandaş

• bir enver gökçe şiiri:
  
  vatandaş
  
  ne, bizden geri, deniz aşırı şarkılar,
  ne tadılır ne bölünür nimetler bizsiz.
  inan kardeşim inan
  ne yalan bu dünya,
  ne insan fani...
  acılar görmüşüz, geceler görmüşüz,
  ölmeyi görmüşüz.
  aydınlıklar görmüşüz, kahramanlar,
  dostlar görmüşüz.
  görmüyor musun, görmüyor musun?
  ellerimiz ellerimizde... gidiyoruz.
  sizlerden söz açıyorum
  teklifsiz, pervasız, işkilsiz.
  ateşe vurulu batıl ve eski kitaplar
  sizden öte...
  neler varsa
  mesut insanlık için bühtan edici
  sizden öte...
  ve bir yanda yıkılmış zulmün kalası
  bir yanda salınır devasa gövden.
  bir yanda sevmediklerin,
  bir yanda demir pencere, bir yanda tarih
  bir yanda sen.
  yani bir yanda
  yüzyıllar boyunca saflarında
  yangınlar çıkardıklarımız.
  bir yanda - hayal etmesi zor -
  ferah ve cömert dünyamız
  ve mürettip, hasatçı, öğrenci, öğretmen
  kınadık, yüz çevirdik, düşman kesildik
  şol aşkı bilmezlenenlere.
  dünyalar durdukça mesuduz
  bu dünya üzerinde.
  yaşamak aşkına, yıldızlar aşkına
  demir ve ekmek aşkına mesuduz...
  hey dağlara taşlara kar eden türküm
  aşikar etsen de kendini
  şöyle bir sular gibi salsak, boy versek
  uzun ömrümüzü, yiğit ömrümüzü, taze ömrümüzü,
  sefil ömrümüzü, deli ömrümüzü, gelin ömrümüzü...
  güneşte güneşlesek
  dal kırsak, toplasak, ateşlesek
  broy broy desek dağlarda
  gül gülistan içinde görseler bizi.
  ister öv, ister yer, ister sev beni
  güneşin taşlarda mavileştiği
  nehir boylarınca söylenir
  sevinç şarkılarım yoksa da
  şimdi, bütün kederli ezgileri
  ümide kurban ediyorum.
  satırlarımla olsa da çok mu, bir de ben seni
  bizden olan bütün dünya şairleri gibi
  yadediyorum.
  sen ne hakim, ne evliya, ne kul, köle, ne şövalyesin
  sen yirminci yüzyıl insanı!
  dost dediğim, yaren dediğim, kardeş dediğim
  ekmeğim benim,
  gülüm, bağım, bostanım benim :
  vatandaş.