çocuklarla girilen komik diyaloglar

• geçenlerde bir akşam telefonum çalıyor. arayan defne'nin anaokulundan sınıf arkadaşı engin'in annesi. numaramı acil bir durum nedeniyle okuldan almış:
  
  - merhaba barış bey, ben defne'nin sınıf arkadaşı engin'in annesi...
  - merhaba engin'in annesi hanım...
  - defne oğluma üst katımızda oturduğunuzu söylemiş...
  - öyle mi??? (alakasız semtlerdeyiz)
  - bizimkini burada oturmadığınıza inandıramadım, defne'yi bulmak için bütün yukarı katları dolaştı. bulamayınca krize girdi, bir saattir kendini yerden yere atıp ağlıyor. defne'yle konuşturup ikna etmesini sağlayabilir misiniz?
  - şu anda evde değilim, numarayı vereyim, evden ararsanız konuşabilirler...
  
  ardından eve dönüyorum, olup biteni defne'ye soruyorum:
  
  - arkadaşınla konuştun mu tatlım?
  - konuştum baba.
  - eee anlatsana neler oldu?
  - olan bir şey yok baba. engin tamamen uydurmuş bence.
  - ama çocukcağız seni araya araya perişan olmuş, insan kendi uydursa böyle olmaz ki.
  - yok yok, uydurmuştur.
  - bari iyisi mi okula gittiğinde engin'le konuşayım da üzülmesin.
  - olmaz baba! konuşma!
  - neden?
  - belki deeee... uydurmamıştır!
  - yaaaa?
  - belki deeee... birisi ona şaka yapmıştır.
  - demek şaka?
  - ama baba, engin şakadan anlamıyorsa şaka yapanın suçu ne?
  - ama yazık değil mi, çocuk her yerde seni aramış, çok üzülmüş.
  - erkekler de hep böyle baba ben napayım?
  - sen başkalarına da mı yaptın bu şakayı?
  (o pis sırıtışı imkanı yok tarif edemem)
  
  araştırıldı ve öğrenildi ki bizimkinin hayranı çokmuş. dahası, küçükhanım hayranlarından bıkmış da dalgasını geçmeye başlamış. yaş daha dört!
  yalnız ne yalan söyleyeyim, kız babası olarak kızımın erkekleri parmağının ucunda oynatmasından haince bir zevk almadım değil.