bir sevgiliye ihtiyaç duyulan anlar

• her an
  ama illa ki sabaha karşı.
  günün yavaş yavaş aydınlandığı o anlarda daha bir yalnızlık çöküyor insanın omzuna.
  gözünü kapatıyorsun, güneşi beraber doğurduğun, kuşu böceği beraber izlediğin, kafanı omzuna gömdüğün birini düşünüyorsun. hayali bile içini ısıtıyor.
  beki de saçma sapan, birbirine bağlanmış rutin günlere, ya da savaşa savaşa geçirilecek iş günlerine en güzel hazırlık bu. böye başlanılan bir günde ne kadar yorulabilir ki bir insan?
  ya da ne kadar umutsuzluğa düşebilir sabaha karşı güneşi beraber kovalayacak bir ateş düştüyse gönlüne?
  
  hem ne zaman ihtiyacı olmaz ki insanın teklifsiz sarılıp ellerini tuttuğu, sakinleşip huzur bulduğu birine?
  hele ki ruhunuz fazla cerbezeliyse, hele ki uyku girmiyorsa gözlerinize...