helene cixous

• 20. yüzyıl fransız düşüncesinde cezayir ve cezayir bağımsızlık savaşının ayrıcalıklı bir yeri var. jean paul sartre, althusser, bourdieu, jacques derrida ve jean-françois lyotard gibi cixous da bu cezayir bağlamından geçenlerden.
  post-yapısalcılığın politik bir bağlamı varsa bunu cezayirli bir fransız yahudi kızı olarak büyümenin nasıl bir şey olduğunu, bu bağlamın hakkını vererek derrida’nın gelecek olan demokrasisinden (democracy to come), dostluk siyasetinden (politics of friendship), marx’ın hayaletleri’nden (spectres de marx), ernesto laclau’nun hegemonya siyaseti ve radikal demokrasi'sinden önceleri anlatmış.
  
  “her şeyi bu ilk manzaradan öğrendim: beyaz (fransız), üstün, zenginerkine dayanan, uygar dünyanın, iktidarını proleterler, göçmen işçiler, ‘doğru’ renkten olmayan azınlıklar gibi aniden ‘görünmez’ hale gelen kitleyi bastırmanın üzerine inşa ettiğini gördüm. kadınlar. insanlar olarak görünmeyenler. fakat elbette aletler olarak algılanan – pis, aptal, tembel, sinsi vb. - kadınlar. yok edici diyalektik bir büyünün yardımıyla. büyük, soylu, ‘ileri’ ülkelerin kendilerini, ‘yabancı’ olanı kovarak kurduklarını gördüm; yol vererek değil dışlayarak; köleleştirerek. bu tarihin beylik bir jesti: iki adet ırk olmak zorunda – efendiler ve köleler… nedir ‘öteki’?... benden kaçar ‘öteki’. o bir başka yerdedir, dışarıda: mutlak surette öteki. o yola gelmez… o, aynının ‘kendi’ ötekisini yönettiği, onu adlandırdığı, tanımladığı ve görevlendirdiği hiyerarşik biçimde örgütlenmiş bir ilişkinin içindedir… bir ‘şahsın’ bir ‘hiç kimse’ye, ‘öteki’ konumuna indirgenmesi – ırkçılığın merhametsiz kumpası. bir ‘öteki’ olmak zorunda – kölesiz efendi olmaz, sömürü olmadan iktisadi-siyasi iktidar, sabana koşulmuş öküzler olmadan hakim sınıflar, siyahiler olmadan ‘fransızlar’, yahudiler olmadan naziler, dışlama olmadan mülkiyet olmaz – sınırları olan ve diyalektiğin parçası olan bir dışlama.”*
  
  *helene cixous, catherine clement, the newly born woman, university of minnesota press, 1986, s. 70-71.