reinaldo arenas

• aşkım, deniz
  
  ben...
  o çocuğum...
  kirli yuvarlak yüzlü...
  her köşede karşına çıkıp,
  "bir çeyrekliğin var mı?" diyerek...
  canını sıkan...
  ben...
  yüzü kirle kaplı...
  hiç şüphesiz
  kimse tarafından istenmeyen...
  diğer çocuklar,
  atlayıp zıplayıp gülüşüp oynaşırken...
  uzakta durup gelip geçen
  at arabalarını izleyen...
  ben istenmeyen o çocuğum...
  kesinlikle istenmeyen...
  kirli yuvarlak yüzlü...
  öyle ki dev sokak ışıkları ya da
  büyük annem beni aydınlatmadan...
  ya da küçük kızların önünde
  öylece aptal aptal dikilip durmadan
  çok önce...
  kirli yüzünün aşağılayıcı bakışlarını yansıtan, o çocuğum ben...
  ben o her zaman kızgın
  ve yalnız olan çocuğum...
  sizi o her zaman kızgın olan
  çocuğun aşağılamasına maruz bırakan ve uyaran:
  "eğer yanlışlıkla başımı okşayacak olursanız...
  bu imkanı sizin cüzdanınızı çalmak için kullanırım."
  ben her zaman o çocuğum...
  işlenmiş ve yakında işlenecek suçların
  sonucu çıkması yakın terörden...
  gelecek olan cüzzamdan ve pirelerden önce...
  hep o çocuk olarak kalacak olanım.
  ben o itici iğrenç çocuğum,
  eski kartonlardan uyduruktan bir ev yapan...
  ve bir gün kendisine
  eşlik edeceğinizi bilerek...
  sabırla bekleyen.