dört dörtlük

• dört dörtlük adlı bu eserde yazar, hem olayın kahramanı hem de anlatıcı olarak, hayatın, hastalığın, ölümün, ayrılığın, ümit ve ümitsizliğin ardından yalnızlığa gömülüp bütün bu acıları yaşayan kahramanın kendisiyle, hayatla yüzleşmelerini anlatıyor. kahraman, derin bir yanılgı olarak yaşadığı hayatın bir yerinde, acılı bir sarsıntıyla geçmişine döner, tüm bu yaşananlarla ödeşir, acıların, yalnızlıkların ve yanlışlıkların envanterini çıkarır. hastalık, zorluk, çaresizlik, ayrılmalar, zorluklar, hayal kırıklıkları ve kaybetmeler üzerine eğilir. derin, ince bir sızıyı anlatır, genç kızlığın, babasızlığın, yalnızlığın ince sızısını. sevdiği insandan adım adım ayrılışını, kopuş anını, sonrasını yazar. oradan eksik, yanlış yaşanan hayata bakar. anlatıcının biriktirdiği acılar, anılar, sesler, zembereğinden boşalır, geriye doğru açılmaya başlar. her şeyi o ana, anlatım anına toplar, bu ışıltıdan kendine bir yol, iz arar. sanki tüm bir hayat ve ölüm anlatım anında gizlerini ortaya serer. bu apaçık bir aydınlanma anıdır. kendi ayaklarının üstünde durmayı başarabilen ve sağlam bir kişiliğe sahip anlatıcı ile hiçbir zaman kendi olamamış, hayata bir şekilde yenilmiş, kıyıya vurmuş kahramanlar, varla yok arası kişiliklerinden kurtulmak, yeni bir kimlikte, yeni bir sabaha uyanmak isterler. bu öykü, kaybedişlere, yitirişlere ağıttır ama açık bir şekilde umuda, geleceğe, güvene kapı aralar. öyküde, hayatı kapkara gösteren bir bezginlikten çok hayatın kıymetinin bilinmesi amaçlanır. çünkü onun anlatıcısı/kahramanı hayatın değersiz oluşunun değil, aksine bu güzellikleri kaçırmış olmanın acısını çeker. öyküde yenilginin değil, öfkenin ve başkaldırının yüceltimi vardır. amaç bu güzelim hayatı yaşanmaz kılan olumsuzlukları mahkûm etmek, insan deneyiminin altını çizmektir. mutsuzluk, mutluluğu öğreten çok iyi bir deneydir, umutsuzluğa düşmeden bir umuda sarılamazsınız. belki dibe vurmak gerekiyor. o duygusal bilgi kalıcı oluyor.