julian barnes

• "seni seviyorum." önce bu sözcükleri bir rafa kaldırmalıyız;
  dirseğimizle kırmak zorunda kalacağımız bir camın arkasındaki bir kutuya; bir
  bankaya koymalıyız. onları bir tüp c vitamini hapı gibi ortalarda
  bırakmamalıyız. bu sözler dilimize çok kolay gelirse düşünmeden
  kullanabiliriz; dayanamayız. söylemeyiz deriz ama söyleriz. sarhoş oluruz ya
  da yalnızlık hissederiz, ya da büyük ihtimale, düpedüz umutlanarak, bir de
  bakarız o sözleri sarf etmişiz, kullanmışız, kirletmişiz. kendimizi aşık olmuş
  ve uygun düşüp düşmeyeceğini sınamak için kullandık sanırız. söylediklerimizi
  kulağımız duyana kadar ne düşündüğümüzü nasıl bilebiliriz? bırak bunları;
  geçerli değil. bunlar büyük sözlerdir; onları hak ettiğimizden emin olmalıyız.
  onları bir kez daha duy: "seni seviyorum."(i love you). özne, fiil, nesne.
  özne sevenin kendini ifade eden kısa bir sözcük. nesne de özne gibi kısa ve
  dudakları öpmek için gibi uzatarak söylenen bir söcük. "i love you." ne ciddi,
  ne ağırlıklı, ne yüklü geliyor kulağa.