çıplak ayakla toprağa basmak

• etrafımda beni gören olur mu diye düşünmeden sol elimle hemen yanıbaşımdaki ağaca tutunup şişen ayağımı sıkıştıran sol pabucumdan kurtuluyorum ilkin. ve sonra diğer ayağım da kurtuluyor ona sıkıntı veren kabından. şimdi her ikisi de tüm çıplaklıklarıyla karşı karşıyalar bu henüz tanıştıkları toprak parçasıyla. gözlerimi kapatıyorum ve aralarındaki uyumu hissetmeye çalışıyorum. nemli toprağın verdiği huzursuzlukla hareketleniyorlar kendi aralarında önce. ayaklarımın ısısı toprağa, toprağın nemi ayaklarıma geçiyor. birbirlerini tanıdıklarının farkındalar eminim ama tam olarak çıkaramıyorlar tanışıklıklarının nereden olduğunu. güneş de kafasını uzatıyorlar meraklı meraklı. onun bakışları da ısıtıyor sanırım ortamı ki toprak ağır ağır tüm cazibesini üzerinde biten çimenlerle yolluyor ayaklarımdan doğru. "evet" diyorum ona, "biliyorum. benim aslım sensin." farkındalığım mutlu ediyor onu, sanki çimenler gülüşerek ayaklarımın üzerine kapanıyorlar. "biraz daha sabırlı ol" diyorum, "son ziyaretim sana olacak, bugün sadece hatrını sorup azıcık derdimi anlatmaya geldim."