dayının ölmesi

• çok acıtır insanın içini. geçti zannedersin bazı bazı. paylaşamadıklarına üzülürsün. mezuniyet törenine gelemeyişine yanarsın. o klişe teselliyi sunarsın kendine "olsun, burada değil ama bir yerlerden izliyordur beni nasıl olsa" diye... sonra, gidişinin 4. yılını doldurmasına 10 gün kala, bir gece çok yakın bir arkadaştan bir mesaj geliverir. "dayıyı kaybetmek fena bişeymiş" diye. bir kez daha yıkılırsın. o geceyi tekrar yaşarsın sanki, babandan acı haberi duyduğun ve dizlerinin üzerine yıkılıverdiğin anı, babanın kollarından tutup seni sarsmasını, "kendine gel, annene nasıl söyleyeceğiz" deyişini, annenin ilk duyduğu anı, ertesi günü (ki en kötüsü bu) - anneannenin sanki bir günde yaşlanıvermesini ve gerçek anlamda bir daha hiçbir şeyin eskisi gibi olmamasını.
  
  keşke öyle bir şey olabilse ki kimsenin dayısı ölmese. her ölüm erken ölümdür biliyorum ama .. daha çok erkendi be dayı.