kant

• hayatımın en rezil anısının baş müsebbibidir. cehaletim de yardımcı rolde fena sayılmazdı gerçi. bir haziran günüydü. arkadaşımla hafta sonu alsancak'a gezmeğe gitmiştik. izmir'in, özellikle de alsancak mevkiinin haziran ayında nasıl sıcak olduğunu bilen bilir. her neyse, bütün gün yedik-içtik, gezdik, eğlendik. akşamüstü, tatlı bir şeyler yiyelim diye reyhan'a oturduk. garson menüyü getirdi. menüdeki fiyatlara baktık, sonra ceplerimizi yokladık ve bütün gün yiyip-içip, alışveriş yapıp, cebimizdeki paranın çoğunu harcamış olduğumuzu fark ettik. yaşlar da daha 14-15, kredi kartı da yok. cepteki para o zamanın parasıyla 1-2 lira ama menüde o paraya bir tek su var. dedik ki, şimdi oturmuşken kalkmak olmaz, bir şey sipariş edelim, öyle kalkalım. ama dediğim gibi paramız bir suya yetiyor ama ellerimizde zaten birer pet şişe su var. n'apalım? içecek menüsünün en altında 50 kuruşluk (o zamanın parasıyla 500 bin lira), "kant" adında bir şey var. baktık birbirimize, "ne lan bu?" diye, ikimiz de bilmiyoruz. ergeniz ya, garsona sormak da gurumuza dokunuyor. yaktık gemileri, istedik iki tane kant. garson bize şöyle bir baktı, "tamam" dedi gitti. biz bekliyoruz tabii ne gelecek acaba diye. beş dakika sonra önümüze gele gele 2 fincan kaynar su geldi. arkadaşla birbirimize baktık, anında kafaları başka tarafa çevirdik. çünkü gülersek, cehaletimiz ve rezaletimiz ifşa olacak. garson gidince başladık gülmeye ama çaktırmıyoruz tabii, başka şeye gülüyormuş gibi yapıyoruz. hava 35 derece, yer izmir alsancak ve önümüzde duran birer koca fincan kaynar su... el değmiyor hem de, öyle bir sıcak. e dedik, yapacak bir şey yok, içeceğiz bunu bozuntuya vermeden. öğürtüler ve kıçımızdan sızan terler eşliğinde içmeye başladık. insan yanında bir limon bir şey getirir! o an bilmiyoruz tabii adetleri, limon mimon gelmiyor aklımıza. öyle sade bir biçimde koca bardak kaynar suyu içtik. kalktık sonra 1 liralık hesabımızı isteyip. yol boyunca öğürdük, titremeler geçirdik. saatlerce kendimize gelemedik. kimselere anlatamadık.