babaya mektup

• babam..
  senle uzun uzun karşılıklı konuşmayalı çok oldu, biliyorum. oysa eskiden çok konuşurduk.. sen anlatırdın ben dinlerdim ya da. siyasetten bilime mühendisliğe bilmediğin hiçbir şey yok sanırdım. her zaman hayranlıkla dinlerdim seni..
  hayatımın bir yerinde sürekli yanlış yapıyorum derken neyi fark ettim biliyor musun? sen yoksun ya yanımda, hayatımda hep eksikliğini dolduracak bir erkek arayıp durmuşum. sürekli yanımda olsun, beni sevsin, beni korusun, bunları istemişim bir erkekten, hiç yalnız kalmak istememişim. birileri geldi geçti hayatımdan, birileri olmadan yapamadım. bakıyorum da, sana benzesin dediklerimin hiçbiri senin tırnağın kadar bile değillermiş. ama ben hep aradım durdum, aradım durdum. boşluğu kapatmaya çalışmışım işte, ne acı.
  26 yaşına geldim baba, kendi ayaklarımın üzerinde hiçbir zaman duramayacakmışım gibi geliyor bazen. "sana güvenemeyeceksem ben kime güveneceğim peki?" derdim. hala güvenemiyorum kimseye, buna sebep kim acaba biliyor musun peki?
  ah baba ah.. artık kendimi de seni de affediyorum.. bu yüzden, hayatıma devam edebilmek için herhangi bir erkeğin varlığına ihtiyaç duymayacağım. kimseyi sana benzetmeye de çalışmayacağım.
  böyle olsun ister miydik ki, oldu.
  keşke daha çok anlatabilseydim..
  seni, kimsenin bilmediği kadar çok seven kızın..