ölünün odası

• ölünün odası
  
  bir oda,yerde bir mum,perdeler indirilmiş;
  yerde çıplak bir gömlek, korkusundan dirilmiş.
  sütbeyaz duvarlarda, çivilerin gölgesi;
  artık ne bir çıtırtı, ne de bir ayak sesi...
  yatıyor yatağında, dimdik, upuzun ölü;
  üstü, boynuna kadar bir çarşafla örtülü.
  bezin üstünde, ayak parmaklarının izi;
  mum alevinden sarı, baygın ve donuk benzi,
  son nefesle göğsü boş, eli uzanmış yana;
  gözleri renkli bir cam, mıhlı ahşap tavana.
  sarkık dudaklarının ucunda bir çizgi var;
  küçük bir çizgi, küçük, titreyen bir ân kadar.
  sarkık dudaklarında asılı titrek bir ân;
  belli ki, birdenbire gitmiş çırpınamadan.
  bu benim kendi ölüm, bu benim kendi ölüm;
  bana geldiği zaman, böyle gelecek ölüm...
  
  --- necip fazıl kısakürek ---