for the love of life

• insanligin ortak irfan damarindan beslenen bilge erich fromm'un 70'lerde bir alman radyosunda yaptigi sohbetlerin derlendiği ilham veren bir eser. konusma uslubuyle oldugu icin rahat okunuyor. modern insanin cilesini anlatiyor. refah toplumunun ruhsal sikintilarindan, saldirganligin koklerinden, insanligin evrensel dili olarak ruyadan, psikolog olmayanlar icin psikolojiden, hayattan, peygamberlerin gunumuzde bizim icin oneminden ve insandan dem vuruyor. butun kitap okunmaya layik ama benim dikkatimi ceken birkac nokta var. onlari paylasmak isterim:
  
  1) uzerinden oldukca uzun bir vakit gecmesine ragmen sasilacak derecede tam su anda icinde bulundugumuz vakti, yasadigimiz durumu anlatmasi
  2) anaerkil ve ataerkil karakteristikleri ve toplumlari hakkinda yaptigi yorumlar, bunlari tarim ve tarim oncesi toplumlarla bagdastirmasi. otorite tahlili.
  3) sosyalist bir psikoanalist olarak marksizmi en nihai amaci olarak humanist anlayisa hizmet etmesi itibariyle ele almasi
  4) ortodoks din anlayisiyla bir ilgisi olmamasina ragmen dini dislamadan dinin sembollerini modern toplumlarin ihtiyacina gore okumasi. ozellikle tevhid inancini ("allah birdir" ifadesi matematiksel bir problemden ibaret degildir) ve putlar yikilmamistir (modern toplumun putlari onu "yabancilastiran" her seydir. bu seyler insana esyaya boyun egdirir, icsel kisiligini ve ozgurlugunu kaybettirir)
  5) her seyi ama her seyi en bastaki amactan, yani insandan kopmadan yorumlamasi. zaten kendini sosyal psikolog ve psikoanalist olarak tanimlamis olan bir insan icin de bu sasirtici degil.
  6) sahip olmak ve olmak arasındaki uçurumları yetkin bir şekilde anlatması
  7) freud'un uzerine ekledikleri, değiştirdikleri. açık konuşayım fromm makul bir insan.
  
  kitap ali köse tarafindan turkceye cevrilmis ve arıtan yayınevi tarafından yayınlanmış.