acıyor

• "mutsuzluktan söz etmek istiyorum
  dikey ve yatay mutsuzluktan
  mükemmel mutsuzluğundan insansoyunun
  sevgim acıyor
  
  biz giz dolu bir şey yaşadık
  onlar da orada yaşadılar
  bir dağın çarpıklığını
  bir sevinç sanarak
  
  en başta mutsuzluk elbet
  kasaba meyhanesi gibi
  kahkahası gün ışığına vurup da
  ötede beride yansımayan
  yani birinin solgun bir gülden kaptığı firengi
  öbürünün bir kadından aldığı verem
  bütün işhanlarının tarihçesi
  bütün söz vermelerin tarihçesi
  sevgim acıyor
  
  yazık sevgime diyor birisi
  güzel gözlü bir çocuğun bile
  o kadar korunmuş bir yazı yoktu
  ne denmelidir bilemiyorum
  sevgim acıyor
  gemiler gene gelip gidiyor
  dağlar kararıp aydınlanacaklar
  ve o kadar
  
  tavrım bir şeyi bulup coşmaktır
  sonbahar geldi hüzün
  kış geldi kara hüzün
  ey en akıllı kişisi dünyanın
  bazan yaz ortasında gündüzün
  sevgim acıyor
  kimi sevsem
  kim beni sevse
  
  eylül toparlandı gitti işte
  ekim filan da gider bu gidişle
  tarihe gömülen koca koca atlar
  tarihe gömülür o kadar"
  
  turgut uyar
  
  büyük saat / yky / 2.b, şubat 2004 / s.546-547