çarliston günleriydi

• bir edip cansever şiiri:
  
  çarlisyon günleriydi -yıllardan neydi-
  üst üste duran masalar
  üst üste duran iskemleler
  üst üste duran mevsimler ve her şey
  indirilip serpiştirildi.
  
  çarliston günleriydi
  camlar iki yanlı devinirdi gene
  bir tramvay aynalardan geçer
  bir ayna karşılarda bir eve girerdi
  ahtapotlar, denizanaları
  en yakın iki ada arasında gidip gelirdi
  geceler smokinliydi biraz
  gündüzler rugan iskarpinli
  mendiller sallanırdı sessiz filmlerde
  'biéres de la meuse'
  porselen bardaklarda devinir devinirdi
  
  bana kalırsa asıl
  bir kertenkele umutsuz aşkına sevinirdi
  bir yapış yapışlık inerdi büyük semt ağaçlarından
  kır gazinoları
  kır sarhoşları
  kır arabaları
  ve kır mutluluklarıyla kır bıkkınlıkları
  gelir gelir kıyılara değerdi
  öyle bir değişikti ki her şey -değişik ne demekse-
  örneğin parmak uçlarıyla satın alınan bir pul
  yol aldıkça büyürdü geçtiği ülkelerde
  nasıl mı
  iki göz ne kadarcık büyürse
  denizleri andıran
  uçurumları andıran
  gökyüzünü andıran her parlak şeyde
  çarliston günleriydi, özlemler için
  bulunmuş bir bahaneydi
  -özlemek ne demekse-
  yaz gelsin hele
  kış gelsin de bir
  çocuktan daha çocuk
  ilkyazlardan söz etme.
  
  onlar mı
  onlar hep giderlerdi -söz gelimi bir eğlenceye-
  kalınırdı kararsız
  adısz, yönsüz, umarsız
  -ki sanki niye böyle-
  direkte bir bayrak sallanırken usul usul
  kaybolan bir yüzük taşı parlarken sinsi
  bir kuş öttüğü yeri
  hiç mi hiç belli etmeden
  ve öttükçe öterken
  bir kuytu lokantada, camlarda
  masa örtülerinde, yaldızlı tabaklarda
  ah, dünya görünmez olurken kirden
  hüzün mü? hayır
  dalgınlık? hayır
  burukluk? belki
  sanki bir şiirin bitimine
  yorgun ve isteksiz gidilirken.
  
  çarliston günleriydi -ama işte bir ölüye
  hazırlanmış bir örtüydü de
  sonsuzdu, buruşuktu-
  örtmüştü kıyılarda ayak izlerini kumlar
  panjurlar kapalı
  yelkenler inik
  yollar tenhadan biraz daha tenha
  çakıp durur mendirekte deniz feneri
  yani benim anladığım -anlamak da ne demekse-
  bir dümdüzlüktü artık söz konusu olan
  doklarda tekdüze çekiç sesleri
  eritilmiş bir anlamsızlık gözlerde
  damlardan sokaklara kıpkırmızı bir eğim
  ve
  kim bilir nerde
  diyordu sanki biri
  ah duracak gibiydi kalbim.
  
  şu gördüğünüz adam -evet, o-
  yapayalnız, mutsuz bir yolcu
  sorarım, sizce nerde yiyebilir yemeğini
  lokantalarda tedirgin
  büfelerde sinirli
  üstelik mutlu olsa ne çıkar
  onca en önemlisi
  mutluluk gerekli mi değil mi
  bunu herkes kendine sorabilir
  bir başkasına da
  ama kıyıda, günbatımının altında
  bir kamarot bir çımacıya söyledi
  kardeşim, mutluluk gerekli mi değil mi
  ve
  ekledi hemen
  ben kendimle konuşuyorum, hepsi bu
  bir ilkyaz bıkıntısı gibi.
  
  öyleydi, çarliston günleriydi
  bizler mi? bizler hiç ilgilenmedik
  ama
  o günlerden bugüne
  bilmem ki ne değişti
  işte
  binlerce yalnızlık gene
  bir arada şimdi
  kalabalıklar dondu
  masalar iskemleler
  oraya buraya
  serpiştirilmiş ne varsa
  eski yerlerine kondu
  değişmek -değişmek ne demekse-
  yalnızca ad değiştirdi.
  
  çarliston günleriydi, benim aklımda
  rüzgarda sürüklenen
  ipi kopmuş
  külrengi bir uçurtma.
  
  ilkyaz şikayetçileri iv