epilepsi

• çok acı bir şekilde tecrübe ettim ben bunu. arkadaşım eliyle omuzuma dokundu, başımı çevirdiğimde kötü bir şey olduğunu hemen anladım, yere düşerken önce kolundan, sonra başının arkasından yakaladım onu ve yere yavaşça bıraktım. aklıma ilk gelen kalp krizi geçiriyor olabileceği idi. tarif edemeyeceğim şekilde bir kasılma, göz bebeklerinin kaybolması, yüzünün morarması ve nefes alamaması beni o çaresizliğin içinde dehşete sürükledi. nefes yolunu açmak için elimi ağzına soktum, dilini yakalamaya çalıştım ama halen durumunda değişen bir şey yoktu. çaresizlik işte.. askeriz ve bu adamla çok uzun süredir birlikteyiz. böyle bir hastalığı olsa bilir ve onu olduğu yerde bırakırdım. ne yapacağını bilememek acaip kötü bir şey hakkaten. revirden gelen sağlık personelinin epilepsi krizi olduğuna kanaat getirmeleri fazla vakitlerini almadı ama sorun sadece onda değil bende de vardı artık. ağzında sağ elimin iki parmağı ve sol elimin başparmağı, dişlerinin arasında sıkışmıştı. yani şimdi normal bir insan tarafından ısırılmayı hengimiz tahayyül edebiliriz bilmiyorum ama ben bu gerçekle karşılaşınca dehşete düştüm. bu kadar uzun bir süre ve yine bu kadar şiddetli bir ısırlma ile karşılaşmak gerçekten anlatamayacağım bir ruh hali. güç bela kurtardığım parmaklarımda çok ciddi hasarlar mevcut. gerçi o anda onu kaybetme ihtimaline karşın her yaralanmayı yeğlerdim (insan olan herkesin yeğleyeceği gibi). neyse arkadaşım kurtuldu. ilk epilepsi krizi ve yaşı 26. kendine geldiğinde ise belli bir süre paralize olmuş gibiydi. daha sonra kendine geldi.. ''sana ne oldu'' dedi.. ''lan ibne akşam yemeği yaptın beni'' dedim. askerliğin getirdiği yavşaklık ile "kahramanımsın benim" dedi.