sunak

• bir turgut uyar siiri.
  
  ilkin bir kadını kestiler soyup giysilerini
  sonra kitapları yaktılar, suları kestiler
  su bir ulusun özlemidir bu yüzden dağlara bakarlar
  bir silâh olarak alınır satılır
  ve ıslatır esirgemeden bir rençberin boğazını
  
  oysa ay bir ateş gibi yağıyor
  usul usul terliyor bir batık gemi
  kan sızıyor bir halkın dinmeyen uğultusundan
  ve eskiden bir şehire girdiğimi hatırlıyorum
  bir şehire yerleştiğimi hatırlıyorum
  rüzgârın eskittiği bir şemsiyeyle
  suyun paslandırdığı bir silâhla
  herkes gibi bir avuç bedenimle
  yarım dirimler yarım ölümler taşıyarak
  bir denizin altından
  oldukça ağır bir denizin altından
  ağzı tıkalı bir sürahi gibi
  suyun yüzüne çıktığımı
  
  şimdi artık neyi hatırlasam bir anı oluyor
  örneğin bir adamın içkiye düşkünlüğünü
  bir kadının sunuluşunu soyularak
  kanım mı hatırlatıyor ben mi üflüyorum
  gidip toparlıyorum bir yerlerden başkaldıran gölgemi
  
  diyorumki ey batık gemi
  artık kar yağıyor güvercinlere
  sokak alışılmış düzenini sürdürüyor
  harcayan kıllı elleriyle
  sunak kan içinde, kan içinde sunak
  alıp boyuyor gövdemizi
  
  sokaktayım ve herkes alışkın
  hatta bekliyor onu durmadan
  bir soylunun serinleme alışkanlığıyla
  bir ağustos akşamında
  durmadan kurban, durmadan sunu
  tükenmeyen açlığına düzenin
  döğüşmeyi ve kanı hazırlıyor
  aşkın son kertesini
  onu, durmadan
  
  şimdi ey eski gümüş, batık gemi, diyorum ki
  her yerde seni hatırlıyorum durmadan
  saat kaç olursa olsun, takvim ne derse desin
  açlıkta, bir bıçağın kabzasında ve dağda
  durmak istediğimi hatırlıyorum durmadan
  itilirken ve dövülürken ve kovalanırken
  güneş batarken ve doğarken
  bir parmaklığa dayayıp ellerimi
  durmak istediğimi hatırlıyorum durmadan
  itilirken ve dövülürken ve kovalanırken
  güneş batarken ve doğarken
  bir parmaklığa dayayıp ellerimi
  durmak istediğimi
  
  sunak inceltir coğrafyasını
  akşam bir dinginliğe benzer kendiliğinden
  
  ii
  
  dünyayı en çok sevdiğim zaman
  her şeyi en çok unuttuğum zaman sanılır
  çünkü kuşların güzle güneye gittiğine inanılır
  oysa taş kırmanın ve otel inşa etmenin mevsimi yoktur
  cepte tabanca da cigara paketi arar gibi aranır
  adamoğlu hırçın bir kış gibidir
  doğrusu hırçın bir kış niteliğindedir
  
  birden akidesi parlayınca fosforun
  dünyanın elbette sonu vardır
  yani sunak temizlenir kandan
  sunmanın önü alınır
  en denize yatkın küreklerle
  ustaca biçilmiş keresteler
  ve usturlâpın en alâsı iskenderiyeden
  ve haritanın en makbulu kanla yoklanan
  sonu vardır
  
  imdi
  bu böyle nasıl bir bahardır
  bütün sürgünlerin lâhana olarak hesaplandığı
  bütün harfler anlamını yitirmiş
  bütün sokaklar geliş geçişe dardır
  ve acılar bütün etkisini yitirmiş
  gemiler bütün limanların uğraşı
  
  iii
  
  dünya bir sunaktır
  sonunda kalemlerin bile sunulduğu
  işte benim kanım ortada
  akmıyor artık
  
  iv
  
  sakinim bütün gece boyunca
  başımı değişmeyen düşüme koyunca
  lâleler kızıllaşır menekşeler morlaşır
  sütçü gelmez kapıya vurmaz
  gazeteci de öyle
  bilirim
  dünyanın sonu vardır