kayıp zamanın izinde

• bir saati parçalarına ayırınca ne görürüz?
  
  bir saatin ruhunu parçalarına ayırabilmenin mümkün olmadığını görürüz.
  
  küçük parçalar, birlikte çalışmak için zorunlu olarak yanındakine ihtiyaç duyan bütün o küçük parçalar manevi bir dünyaya gitmek için bir durak ve ruhani nesneler yumağından başka bir şey değil. bir saati parçalarına ayırınca insanı parçalarına ayırmış oluruz.
  
  önce bir el düşünelim. kimin eli bu görünmeyen? fani bir insanın eli. bir ölümlü. doğmuş, sevmiş, okumuş, ağlamış, gülmüş, darılmış, uyumuş, uyanmış, kirlenmiş ve arınmış. nihayetinde o kadar kısa bir süre yaşayacak ki, çoğu insan onun farkında bile olmayacak. insan karanlıkta bir alev gibi parlayıp sönecek. binlerce harfin içinde bir harf, milyonlarca, milyarlarca kum tanesinin içinde bir kum tanesi. bir şiirin dizesi bile değil: “keşke yalnız bunu için sevseydim seni.”
  
  insanın küçüklüğünü idrak etmesi çok güzel bir an. işte böyle parçalarına ayrılabilen fakat insanın elinde parçalığından çıkıp çıkıp bir bütün olabilen saatin sayesinde. zaman çok gülünç ve öylesine korkunç.
  
  saati bir kenara bırakalım. çıplak ve sadece insan olarak düşününce, kısacık öylesine kısacık bir anda yaşıyor ki, uzun bir gecede sadece bir düşünce kırıntısı olmaya değer mi bilmiyorum, uykusuzluk bile biraz daha vakit kazandırmıyor, yorgun düşüyor parçaların, ve sonunda duruyor saatin. ellerin durunca dünya durur mu? başka eller var. uzanıp tutunduğun eller var, tutup yüzüne götürdüğün eller.
  
  kısacık. tamam. herkes biliyor. uzatmanın bir anlamı yok. fakat geniş olamaz mı? saat bunu söylüyor belki. dinleyelim. çok kısa bir an buradasın. sonra yoksun.
  
  daha geniş bir zaman değil, kalbinin ve aklının genişliğinden söz edelim. hayır, onları ayırmayalım, parçalara bölmeyelim. gereksiz ve anlamsız. insan bir bütündür, ne kadar parçalanırsa o kadar anlaşılır. insan toprağa eğilir, mürekkep damlası gibi kağıda akar, sayfanın bir yüzünde yaşar. arka sayfada gölgesi vardır belki, belki yoktur. varsın olmasın zaten, ne önemi var?
  
  biz kolumuzdaki, masamızdaki saate bakalım. unutalım kısacık hayatımızı. ellerimizi düşünelim. ellerimizle biraz daha genişlesin hayatımız. bir saatin yardımıyla hatırlayalım. merakla fotoğraflarına bakalım dünyanın. incecik tarihine bakalım damarların. bir insanın ruhunu parçalara ayırmak mümkün değil. öyleyse kelimelerin şarabıyla gidelim.
  
  http://mekaniksaat.blogspot.com/…zamann-izinde.html