les petits mouchoirs

• belki spoiler içeriyordur, ben bilmem.
  
  çok etkilendiğim bir film oldu, o yüzden eve geldim ve kendi kendime kaldığım anda hemen bu entryi yazdım.
  belki de şu sıralar süregelen ruh halime uyuyordu o yüzden böyle hissettim. böyle bir serseri mayınlar etkisi yarattı üzerimde, hatta biraz da tom ford'un a single manini anımsattı. çarpmadı ama dokundu, derinlerde bir yerlere dokundu.
  baştan sona hüzünlü bir filmdi bana kalırsa, arlarda karakterlerin binbir türlü ''absürd'' durumlarına kahkaha atsanız da eninde sonunda hüzünleniyordunuz.
  ayrıca film o kadar uzundu ki (154 dk.) izlerken filmdeki her bir karaktere bir hayli alışıyordunuz, tek tek hepsini tanıyıp, tanık oluyordunuz ve o gittikleri tatili siz de onlarla beraber yaşamaya başlıyordunuz.
  uzun olmasına rağmen hiç sıkmayan bir filmdi ayrıca, insanı içine almayı; her bir sahneyi ve her bir hissi filmdeki insanlarla beraber yaşatmayı başarıyordu. film bittiğinde (hüzünlü olan sonunun da etkisiyle belki) biraz üzüldüm ne yalan söyleyeyim. ayrıca müziklerine de bayıldım, filmi her türlü çok sevdim, sonunda birkaç gözyaşı döktüm, duygusallaştım, güldüm, düşündüm... kısacası yaşadım.