asla unutulmayan şeyler

• yıl 1997. günlerden 23 nisan. kapkara bir gün benim için. trajikomik de diyebilirim.
  
  birinci sınıftayım. 23 nisan gösterisi yapmak için aylarca hazırlanmışız.
  
  bizde beyaz tshirt, tülden mavi etekler, ayağımızda da bez ayakkabılar var. erkeklerde mavi şort, beyaz tshirt ve yine bez ayakabılar. ellerimizde de ikişer ponpon. kırmızı ve maviler. o ip gibi şeyi kırtasiyeden aldık, annem bıçakla kendine doğru çekerek kıvırıp, uçlarından da bağlayınca ponpon oldu.
  
  gittik stada. sıramızı bekliyoruz. bir heyecan bir heyecan ama nasıl... ağlayanları öğretmen sakinleştirmeye çalışıyor.
  
  sıra bize geliyor. çıkıyoruz. her şey çok güzel gidiyor. bir kız bir erkek çiftler şeklinde dans ediyoruz. gösterinin bir bölümünde, erkek yere diz çöküyor. kız da onun elinden tutarak, bir elindeki ponponu havada sallayarak etrafında dönüyor. sonra erkek ayağa kalkıyor, dans devam ediyor.
  
  biz de aynısını yapıyoruz fakat, ben dönerken çocuğun elindeki ponponla benimkisi birbirine girmiş. herkes oynamaya devam ederken, biz çocukla ponpon çekiştirmeye başlıyoruz. öğretmen koşup geliyor, ayırıyor bizi.
  
  ayırıyor ayırmasına da, biz ritmi çoktan kaçırmışız. saçmalamaya başlıyoruz. diğer çiftlerden bağımsız bir dansımız var. insanlar gülüyor. insanlar güldükçe biz daha da saçmalıyoruz. gösterinin sonuna doğru ben ağlamaya başlıyorum. ama öyle bir ağlıyorum ki, kenara geçtiğimde etrafımı göremeyecek kadar...
  
  ağlamayı kesip, etrafıma bakınca ne göreyim? yanlış kenara geçmişim. tanıdığım kimse yok. sahanın karşı tarafında herkes. yanımdakiler başka okullar, başka çocuklar. korkuyorum ve yine ağlamaya başlıyorum.
  
  sonra bir anda kafama esiyor ve sahanın karşısına doğru deli gibi koşmaya başlıyorum. o sırada da başka bir grubun gösterisi var. koşarken, gösteri yapan kızlardan birine çarpıp düşürüyorum. ona başka bir kız çarpıyor o da düşüyor, sonra birkaç çocuk daha. resmen zincirleme bir facia yaratıyorum.
  
  kendi gösterimizi mahvettiğim yetmemiş gibi, diğer grubunkini de berbat edip öğretmenimin yanına gidebiliyorum en sonunda. kadının gülmekten gözlerinden yaş geliyor, konuşamıyor bile. sadece sarılıyor tamam ağlama gibi bir şeyler söylüyor.
  
  her 23 nisan, o günü hatırlayıp gülmekle ağlamak arasında kalıyorum. bir daha da hiç katılmadım zaten böyle şeylere. sen olsan katılır mıydın?