overactive imagination

• şarkının birinci solosundan sonra chuck, nefes nefese enfes bir şekilde ''existing'' der ki bir an varlığınızı kaybedersiniz. sanki bu şarkıda (ve de bu albümde) bir duygu bütünlüğü yok da sadece teknik ve sıralı riffler varmış gibi gelir. ancak albümün içine girdikçe (albümü en az 20 kere dinledikten sonra) insanlığın yüzüne tükürülmüş soğuk nefreti algılayabiliyorsunuz. ben death dinlemeye tsop'la başladığım için bu albüm bana ilk başta yavan gelmişti. ama dediğim gibi içe işledikçe anlıyor insan chuck'ın dehasını.