attila jozsef

• annem
  
  fincanı aldı iki elinin arasına
  bir pazar günü akşamüstü
  dudaklarında hafif bir gülümseme
  öylece oturup kaldı alacakaranlıkta –
  
  getirdi küçük bir tencereyle
  akşam yemeğini beylerin evinden,
  yattık ve ben düşündüm beylerin
  büyük bir tencereyle yiyeceklerini –
  
  annemdi, ufak tefek, öldü erkenden,
  erken ölür çamaşırcı kadınlar çünkü,
  titrer ayakları taşıdıkları yükten
  ve ağrır ütü yapmaktan başları –
  
  dağ isterse işte çamaşırlar
  sinirlerini dinlendirmek için bulutlarla
  işte buhar ve hava değiştirmek isterse
  çamaşırcı kadın için işte çatı –
  
  görüyorum onu, elinde ütüyle kalakaldı.
  inceydi vücudu kırılacak kadar
  daha da ince oldu kırınca sermaye –
  çalıştırın kafanızı emekçiler –
  
  boynu kıvrıldı çamaşır yıkamaktan,
  bilemedim ne kadar genç olduğunu,
  temiz önlükler kuşanırdı düşlerinde
  selâmlardı onu postacı o zaman.
  
  türkçesi: kemal özer – edit tasnadi