su kasidesi

• ilk okuduğum gün hafızama yalnızca iki beyiti kazındı bu şaheserin.
  
  "men lebün müştâkıyam zühhâd kevser tâlibi
  nitekim meste mey içmek hoş gelür hûş-yâra su"
  
  ve
  
  "dest-bûsı ârzûsıyla ger ölsem dostlar
  kûze eylen toprağum sunun anunla yâra su"
  
  üzerinden yıllar geçti, hala şiir oku dediklerinde bundan başkası gelmiyor hatrıma. o nasıl bir inceliktir, o nasıl bir güzelliktir ki insanı kendine bağımlı eder?