kazı kazan

• ankara meşrutiyet caddesindekiler meşhurdur. okurken her okula giderken ve gelirken illa ki toplamda beş tl bırakırdım. iyi de hırs yapmıştı. eğlenceliydi. küçük bir umut, belki bir gün çıkar umudu. günler ardı ardına aynı rutinlikte giderken üçüncü sınıfın ikinci yarısı idi sanırım. bir nisan gecesi. cebimde 15 tl var. ve öğrenim kredisi o günün gecesinde yatacaktı. iki bilemedin üç tane kazır, evime giderim dedim. üç tane aldım kazırken başka birisi geldi o da üç tane aldı. ben kazırken adama 40 tl çıktı. parayı aldı gitti. bende üç tanesinden birisinde 1 tl var, diğer ikisi boş. iki tane daha aldım. kazıdım boş. iki daha üç daha bir daha derken, arada amortiler felan, cebimden çıkanlar, bayağı bir kazıdım. 15 tl gitti. beş kuruş yok. yeni birisi geldi. hani 50 kuruşum daha olsa gözümün kaldığı o kazı kazanı aldı. 250 tl !!! tek seferde, benim alacağım olan kazı kazanı 50 krşa aldı ve gitti.
  
  ben kazıkazancıya bakıyorum o bana bakıyor.
  
  evlat dedi. şans bu, oynarsın oynarsın, çıkmaz. adam gelir tek bilette alır gider parayı.
  
  dipnot: lanet ettim o gün bugündür, tek kazı kazan, kazımadım. ve hala nefretle bu entryi yazdım.