pablo neruda

• nazim hikmetin dostu, kardesi...
  
  güz ciceklerinden nazima bir celenk
  
  niçin öldün nazim?
  ne yapariz simdi biz
  sarkilarindan yoksun?
  
  nerde buluruz baska bir pinar ki
  orda bizi karsiladigin gülümseme olsun?
  
  seninki gibi atesle su karisik
  aciyla sevinç dolu
  gerçege çagiran bakisi nerde
  bulalim?
  
  kardesim,
  öyle yeni duygular, düsünceler yarattin ki
  bende,
  denizden esen aci rüzgâr
  kapacak olsa bunlari
  bulut gibi, yaprak gibi sürüklenir
  yasarken seçtigin
  ve ölümünden sonra sana barinak olan
  oraya, uzak topraga düserler.
  
  al sana bir demet sili kasimpatilari
  al güney denizleri üstündeki ayin soguk parlakligini,
  halklarin savasini, kendi dövüsümü
  ve yurdumun kederli davullarinin boguk
  gürültüsünü
  kardesim benim, dünyada nasil yalnizim sensiz,
  çiçek açmis kiraz agacinin altinina benzeyen
  yüzüne hasret,
  benim için ekmek olan, susuzlugumu gideren, kanima
  güç veren
  dostlugundan yoksun.
  
  hapisten çiktiginda karsilasmistik seninle,
  zorbalik ve aci kuyusu gibi los hapisten,
  zulmün izlerini görmüstüm ellerinde,
  kinin oklarini aramistim gözlerinde,
  ama parlak bir yüregin vardi,
  yara ve isik dolu bir yürek.
  
  ne yapayim ben simdi?
  tasarlanabilir mi dünya
  her yanina ektigin çiçekler olmadan
  nasil yasamali seni örnek almadan,
  senin halk zekani, ozanlik gücünü duymadan?
  böyle oldugun için tesekkürler,
  tesekkürler türkülerinle yaktigin ates için.
  
  pablo neruda