nejat uygur

• nejat uygur tuluatın günümüz sahnesine uyarlanmış halidir. bugün, tuluatın olduğu gibi direkler arasının tüm eğlenceleri de artık çekici gelmiyor ne yazık ki bu yüzden kendisine mesafe büyük günümüz gençliği ile.
  
  bizler yani seksen kuşağı stand up denen varyete gösterilerinin ilk örneklerini iki ayrı ustada gördü. her ikisi de tekstten bağımsız olmayan ama yine de belli serbestisi bulunan oyunlar oynuyordu. birisi yazdıklarından çıkardığı parçaları oynayıp arada doğaçlamlar, mevcut düzene eleştiriler getirirken entellektüel olarak daha üst sınıfa hitap ediyor; yek diğeri çok daha kolay olan imalar, yanlış anlaşılmalar, kelime oyunları ve sıklıkla tekrar komiği üzerinden aynı teksti oynuyordu farklı isimlerde. günün mizah anlayışı ile değerlendirirseniz ne nejat uygur ne de ferhan şensoy bugün için tek kişilik komedi tanımına uymuyorlar lakin her ikisi de bir devrin mizah kültürünü oluşturan, onu ileriye taşıyan insanlardı.
  
  nejat uygurda en sevdiğim şey, oyunlarına ve sahneye olan tutkusu oldu. son zamanlarında iki kişi koluna girip sahneye kadar taşıyor, sahneye çıktığında deli gibi performans verip, yine iki kişinin kolunda kulise dönüyordu. ben 15 senedir amatör olarak tiyatro oynayan biri olarak sahneye adım attığım an o heyecanı hatırlatıyorum kendi kendime. benim için, kendisi hiç bilmese de, bir vefa borcum vardır nejat ustaya. vefatından sonra bir şeyler yazsam hakkında o borca ihanet olurdu, bu satırların yazım sebebi de budur...
  
  halıya basmayız be nejat usta, yeter ki sen iyi ol!... :)