umutsuzlar parkı

• ii
  
  "...
  bu kimin duruşu, bu sizin en gülmediğiniz saatlerde
  her cümlede iki tek göz, bu kimin
  ya da kim korkuttu bu kadar sizi
  bu nasıl sevişmek, üstelik bu kadar hızlı
  ya da tam tersine
  boş vermek öperken, severken boş vermek sevmelere
  sulardan ürpermek gibi dokununca,
  ya da ben kimi sarmışım böyle kollarımla
  kime söz vermişim, biraz da unutmak gibi
  denir mi, ama hiç denir mi, iş edinmişim ben
  iş edinmişim öyle kimsesizliği
  kendimi saymazsam - hem niye sayacakmışım kendimi -
  çünkü herkese bağlı, çünkü bir yığın ölüden gelen kendimi
  konuşmak? konuşuyorum, alışmak? evet alışıyorum da
  süresiz, dıştan ve yaşamsız resimler gibi.
  
  ne çıkar sanki sardıysam sizi kollarımla
  unutmak, belki de unutmak olsun diye mi
  onu da tatmak gibi
  oysa ne bir evim oldu, ne de bir yerim var şimdi gidecek
  ama gitmenin saati geldi
  kirli bir gömleği çıkarıp asmak
  yıkayıp kurutmak ister ellerimi
  su içmek, saati kurmak ve sebepsiz dolaşmak biraz da
  açınca camları - diyelim camları açtık ya sonra? -
  sonrası şu: ben bir camı, bir perdeyi açmış adam değilim
  bilirim ama çok bilirim kapadığımı
  öyle iş olsun diye mi, hayır
  bilirim içerde kendimi bulacağımı
  dışarda görüldüysem inattan başka değil
  evet, çünkü bu karanlık işime en geleni
  kendimi saklıyorum ya, bir yığın ölüden gelen kendimi
  oramı buramı dürtüyorum, bunu sahiden yapıyorum
  ve açıyorum bütün muslukları
  diyorum sular mı böyle, sular mı olmalı
  ne geldiği, ne de gittiği yer belli
  olmuyor, gene kendimi düşünüyorum
  alıştım istemiyorum
  ..."