celal tan ve ailesinin aşırı acıklı hikayesi

• baya baya beğendiğim film. kurguda bazı açıklar ve fazla basit çözümler yok değil ama asla burada birsürü insanın yaptığı gibi yerden yere vurulmayı hakettiğini düşünmüyorum. hele hele kahpe bizans falan diyen var ki el insaf. beğenenlere fanboy diye bok atıp, kraldan çok kralcı deyip sonra "bütün dünya coen biraderlerin daşşağını yesin" havasında takılanlara akıl fikir diliyorum.
  filme dönecek olursak, bir sınıf eleştirisi, "sizi gidi küçük burjuvalar sizi" lafıyla parmakla gösterdiği bu kesime bir el ense çekiş olarak okuyabiliriz. ama bana göre sadece bir burjuva eleştirisi, gücü olanın kayrılmasını değil de en genel anlamıyla aile kavramını didik didik eden bir film. ezbere konuştuğumuz, kutsallaştırdığımız kavramların içinin nasıl da bomboş olduğunu yüzüne vuruyor insanın. bu mevzulara kafa yormuşluğunuz, zaten ortada hiçbirşey yokken bile ne kadar absürd olduklarını düşünmüşlüğünüz varsa bu filmi de seveceksiniz demektir.
  ha bir de söylemeden geçemeyeceğim, bir ara sinema salonunda değil de birilerinin oturma odasında izliyorum hissine kapıldım. öyle bir rahatlık, vurdumduymazlık ve dahası odunluk vardı insanlarda. bağıra bağıra konuşanlar mı dersin, zırt pırt telefonunu çıkarıp birşeyler yapanlar mı dersin her türlü saçma sapan insan vardı salonda. biri "çay olmuştur bi durdursana ya" diyecek diye bekledim resmen. rica ediyorum sinemaya gelirken şuurunuzu ve adabınızı da yanınıza alın. lütfen!
  
  ek: onur ünlü'ye acil şifalar.