kuyara ile adako

• kuyara insanları toprağa dönüşür, ancak adako insanları hiçbir zaman atmosfere karışamazlar. ölüm paklamaz onları. ölüm bir tek kuyara insanlarını paklar. toprak olurlar. adako insanları doğanın zorla kendine katmaya çalışmasına isyan ederek yaşarlar. topraktan öteye gitmek isterler tüm yaşamları boyunca, ancak ne yazıktır ki yaşamlarının son deminde toprağa düşerler. gözleri açık ölür bu insanlar. gökyüzüne bakarlar. bakışları atmosferde kalır, vücutları toprağa tutsaktır. bunu bilerek yaşadıkları için de sonsuz bir elem içindedirler. doğa adako insanlarına özgürlüğünü vermez.
  
  adako insanı sorgular, doğa ruhla bedeni neden birbirinden ayırır? ruhun yaşam boyunca bedene olan tutsaklığının öldüğü vakit sonlanmasını ümit eder, ancak ruhun bedenden ayrılması onu özgür(?) bırakmak için yeterli değildir. ruh bilinmezliğe yol alırken, bu kez bilinmezlik mahkum eder onu.
  
  kuyara insanı ufalar. ruhunu... yaşadığı sürece toprağı ayaklarında hisseder. bu, ona müthiş bir güven verir. ölene kadar azar azar ufalar ruhunu, toprağa. öldüğü an, ruhu tamamen toprak olur. gözleri kapalıdır. düştüğü yeri görür. güvendedir. huzurludur.
  
  doğanın iki çocuğudur kuyara ile adako. doğa, birine huzuru diğerine me'suru layık görür.