mustaine a heavy metal memoir

• dave mustaine'in bir 50 yıl daha geçse metallica'yı hayatının merkezinden çıkaramayacağını anlatan kitap. metallica ile başlayıp yine metallica ile biten, bu yönüyle dave baba'nın hayranlarını hem şaşırtan hem de hiç şaşırtmayan bir eser olduğunu söyleyebiliriz. james hetfield veya lars ulrich birer otobiyografi yazsalardı, kendileri hakkında bu kitaptaki kadar ayrıntı olmazdı muhtemelen.
  
  kitap, mustaine'in ellisinde bile ergen ruhundan kurtulamadığını düşündürüyor. hayatıyla ilgili değerlendirmelerde bu tavırdan kurtulamaması, yaptığı özeleştirilerden doğru sonucu çıkarmasını engellemiş. bu kanaati oluşturan bir kaç nokta şöyle:
  
  1- metallica üyesi olduğu günlere dair uzun uzun anlattığı anlamsız hikayeler... mesela james'in önce kavga çıkartıp sonra kaçtığını anlattığı anısı ile diğerlerinin ne kadar korkak, kendisinin ne kadar cesur olduğunu altını çizerek vurgulamaya çalışıyor. doğru olsa bile bu tarz hikayeler anlatması, bunu eski megadeth üyeleri hakkında bile yapması büyük bir karakter boşluğuna işaret ediyor.
  
  2- cliff burton için metallica'nın başka bir şehre taşınmayı kabul ettiğini, cliff'in işte bu kadar iyi bir bas gitarist olduğunu anlatıyor. bir bas gitarist için başka şehre taşınmayı kabul edecek kadar yeteneğe tapan adamların (james ve lars'tan bahsediyorum) kendisi gibi daha o tarihlerde efsane olacağı belli bir yeteneği neden tolere edemedikleri sorusunu sormasını ve cevaplamasını beklerdim.
  
  3- 90'lı yıllarda (kendi ifadesiyle) megadeth sound'unun yumuşadığı ve (yine kendi ifadesiyle) sırf metallica yaptığı için hit şarkı çıkarmaya çalıştığı dönemleri anlattığı bölümlerin birinde şu soruyu kendisine soruyor: "sıfırdan bu kadar büyük başarı kazanmış bir insan olarak, dostum, neden metallica'yı unutup elindekilerle yetinmeye çalışmıyorsun?" ve yine kendisi cevaplıyor: "ama metallica benim iki katım kadar albüm sattı". yorumsuz...
  
  4- megadeth'in sadece kendisinden ibaretmiş gibi olmasını dezevantaj olarak vurguluyor. bu konuda kendi hataları olduğunu da söylüyor fakat samimi olmadığı açık. diğer elemanları katkı yapmamakla ve yapacak yetenekte olmamakla suçlamaktan geri durmuyor. ayrıca metallica'yı kendi şarkılarıyla başarılı olmakla suçluyor. kendi şarkılarının (kendi düşüncesine göre) megadeth'i metallica kadar başarı yapamamasından dolayı da kaderi suçluyor olabilir. dave baba bu, kendisi dışında herkes suçlu tabii ki.
  
  5- kendisini asla politik bir kişilik olarak konumlandırmak istemediğini söylüyor. bu arada, seçimlerde oy verirken kullandığı müthiş bir algoritması varmış, kitapta örnekleriyle kendisi anlatıyor. ama ben ipucu olarak şöyle bir örnek vereyim bu algoritmanın işleyişi hakkında: babanın önüne kırmızı ve lacivert renkte iki adet bok koyup birisini tercih etmesini istediğinizde gayet uysal bir şekilde kırmızı olanı tercih ediyormuş, çünkü kırmızıyı lacivertten daha çok tercih edilir buluyormuş. yani babanın aklına "ulan ben niye bu boklardan birini seçeyim" demek gelmiyor. laf aramızda, bush'un 9/11 sonrasını çok iyi yönettiğini de eklemiş büyük düşünürümüz. (bkz: salak yemin ederim gerizekalı bu çocuk ya)
  
  6- babanın bir de hristiyan oluşu var... aslında başlı başına bu bile bir ruhsal bozukluk belirtisi. kitapta bu durumun yol açtığı saçma sapan hareketleri de okuyabiliyoruz. tabii yine dave mustaine'in kendi "mantıksal" açıklamalarıyla...
  
  kendisi çok iyi bir gitarist ve şarkı yazarı. hakkında ne söylenirse söylensin, değişmeyecek tek gerçek bu ve sırf bu yüzden bile çok büyük saygıyı hakettiği gerçek. benim de aralarında bulunduğum hayranları, dave mustaine'in mücadelesini, başardıklarını her zaman takdir edecektir. en azından kendisinin ürettiği müziği ölmeden önce duymuş her birey, bu şans için ona teşekkür edecektir. ama bu kitabı okuduktan sonra bende oluşan kanaat şu ki; dave mustaine üretimini yaptığı müzik camiası içerisinde tam hakettiği yerdedir. kendisi belli ki sahip olduklarından hep daha fazlasını istedi, ona ulaşmaya çalıştı ama kitapta anlattığı karakteri ve motivasyonu ile bundan daha fazlasını değil, tam olarak bunu alması gerektiği açıktır. dolayısıyla hakettiğini almış bir adamdır dave mustaine.
  
  bir birey olarak hayatı boyunca bir grupla^* savaşmış, tek başına milyonları etkilemiş bir efsane, "varolmayı" benim karakter bozukluğu dediğim özellikleri sayesinde başarmış bir garip adamdır dave mustaine. anlarsınız, yine de kızmak istersiniz, fakat kızamazsınız da...