cronica de una muerte anunciada

• gabriel garcia'yı bu yüzden çok seviyorum. anlattığının vahşet olduğunun farkında, toplumun kadın düşmanı yapısının farkında, kadınlar tarafından da kabul edilen ve hatta dayatılan adalet nosyonunun ilkelliğinin farkında fakat bunları anlatırken, bu değer yargılarını içinden çıkarmış "batı medeniyeti" diliyle konuşmuyor. oto-oryantalizm yapmıyor ve bu, hele ki pazartesi'de, çok zor bir şey.
  
  bu kitap, şimdiye kadar okuduğum en feminist kitap olabilir. ortada, denk gelmiş bir durum da yok. garcia ne yazdığının farkında fakat feminist dilin dışlayıcılığının tuzağına düşmemiş. işte, bu yüzden bu adamı çok seviyorum. hiç batmayan bir dille (doğal, büyülü?) derdini anlatıyor ve sanki dil meselesini hiç düşünmemiş bile. bu derece ustalık ayıptır, yemin ediyorum ayıptır.
  
  "o gün, biz kadınların bu dünyada ne kadar yalnız olduğumuzun farkına vardım!"